ben seni seviyorsam bundan sanane

platonik aşkta son nokta.

buradan

(bkz: enayilik)*

akıllara şu replikleri getirir:

+herhalde bana ait olan bir şeyi öğrenmek hakkımdır.
-hayır, sana ait bir mesele değil bu. resminle benim aramdaki bir durum seni ilgilendirmez. ben senin resmine aşığım. ben senin resmine değil de sana aşık olsaydım o zaman ne olacaktı? belki bir kere bile bakmayacaktın yüzüme. belki de alay edecektin sevgimle. halbuki resmin bana dostça bakıyor ve ebediyen bakacak.

bu bile geldi başımıza. birine aşık oldum. ama öyle böyle değil. 24ümdeyim ilk defa böyle bir hisle kaplandı içim. tüm heyecanımı bastırdım gidip konuştum. tabi reddedildim. daha kötüsü arkadaş ortamının mezesi oldum ki arkadaşları bakıp alay eder gibi sırıtıyor. ama nedense hala ona aşığım. fotoğrafına bakmaktan ona şiirler yazmaktan kendimi alıkoyamıyorum. ulan evet dese tanıyalım birbirimizi dese daha kötü orası da ayrı mesele. ne yapacaz la biz bu hayatta böyle...

gündelik hayatta her şeyin segmenti var. bindiğin araba, kullandığın telefon, aldığın alkol, içtiğin sigara vs.. haliyle insanlar da kendi segmentine göre birilerini severse bu tarz gereksiz romantizmler de literatürde azalarak bitecek. modern çağda duygularımızın da metalaştığı gerçeğini görmezden gelmek avellik olur.