beraber yediğin içtiğin biriyle artık yüz yüze bakmamak

hayatın en saçma durumlarından biridir. oyun oynar gibi ne kadar çok kişiyle tanışıp son levele kadar gelinir, bağ kopar. sıfır leveldan yeniden başlanır başkalarıyla paylaşılır falan filan. hem çok üzücü hem umutsuzluğa iten durum. çocukluk arkadaşımın kardeşi öldü arayıp soramadım bile, yakın değiliz bile değil. hiçbir şey değiliz artık, yolda görsem tanımam. nasıl bu hale geldik, beraber uyuduk beraber büyüdük ve ayrıldık. sonu bitmez döngü, yine birileriyle yakınlaşacağım ve bitecek. (bkz: tedleşmek)

olabilir.
insanlar, şartlar ve fikirler değişebilir normaldir. aslında olayı dramatize etmeye gerek yoktur ama tabi bu durum bazen insanı hüzünlendirir. bazen de oh be allah kurtardı dedirtir.

(bkz: hüngür hüngür ağlatan şeyler)

yüz yüzeyi geçtim aynı ortamda dahi bulunmuyorum. o kişi varsa, o ortama teşrif etmiyorum. hayatımda sadece 1 kişi bu şekilde. maalesef uzaktan akraba. üzerinde 7 sene emeğim var, sadakam olsun diyor, geçiyorum. küs olmak değil, sapına kadar yok saymak.

farklı yönlere yönelmek ve zamanla hayat gayeleriniz aynı olmaması bu yüzdende bir süre sonra iletişim kurmakta zorlanmak zoraki sohbetlerin dönmeye başlaması hala o sevgi en başta ki gibi devam eder ama artık çok değişmişsinizdir bambaşka insanlar olmuşsunuzdur. yalnızca (bkz: eski dost)