bir daha asla sevemeyeceğini düşünmek

bu hale nasıl geldim çok şaşkınım. uzun süredir böyleyim ve bu durum beni çok yormaya başladı. hüzünlü şarkılar dinlerken boşluğa doğru sadece bakıyorum aklımdan hiç kimse geçmiyor. korkmaya başladım desem yeridir. o heyecanlı hisleri tükettim mi diye kendimi iyice deli deli yaptım. çok üzgünüm.

bazen hayatının bir evresinde hissizleşmek gerekir. daha sonrasında daha güzel hisler hissetmek için ruhunu boşaltmak gerekir. bu şekilde bir bakış açısı gerçekleştirdiğim olaydır.

sevgili sedna.
yalnızca hüzünlü şarkılar dinlediğinde aklından birilerinin geçmesi değildir sevmek.
sevmek için önce hayattan başla. dışarıdaki bir kediye ''pişt naber?'' dediğinde o güzel gözleriyle sana baktığında mutluluğu yakaladığın an ''işte sevmek bu'' diyeceksindir eminim.
ancak ben senin demek istediğini anladım. o yüzden sana söyleyebileceğim tek bir şey var.
güneş her gün doğmaya devam ediyor, eminim senin heyecanın da tekrar her gün doğmasına sebep olacak, tebessümünü güneşin belleyeceğin birisi olacaktır. o kişiyi bulunca kalbini büyütmeye devam et lütfen.
keyifli dinlemeler.

buradan

özünde dünyanın en özel durumu olabilir. zihnini ve duygularını özgür kılıyorsun, evet hissizleşerek yapıyorsun bunu.

keşke düşünseydim. ama eminim.

bir daha kimseyi onun gibi sevemeyebilirsin. ama zaten herkesi sevme biçimin farklıdır. her ilişki kendine özeldir. o yüzden bir daha sevemeyeceğini düşünmek yanılgıdır.

geçmişi, sevmek karşılığında acı çekmek ile doluysa tercih edilmesi mecburi yöntemdir.

seviyorsun da biraz daha planlı programlı daha duygusuz mantık odaklı oluyor sanki. masumluk yitmiş gitmiş, bir kere ağzın yanmış dikkatli olmak gerekiyor. ha buna sevgi denir mi sorusunu ise kendime sık sık soruyorum. belki cevabı bulamadım belki cevap soruda gizli belki de buldum da kendim bile bilmek istemiyorumdur...