bir sabah uyandığında dünyada kimsenin olmaması

bir sabah uyandım ve evde kimse yok, çevrede rahatsız edici ilginç bir sessizlik var. kafa sözlüğe bakıyorum ve hiç kimse bugün bir şey yazmamış. sokağa çıkıyorum, etrafta sadece hayvanlar var. ilk birkaç gün şaşırıp kalsam da sonraki günlerde doyasıya gezmeye çıkıyorum.

acıktığımda ise her yerde bulabileceğim yemekler var, olabildiği kadar yıllarca yetebilecek yiyecek. bir süre geçtikten sonra şehrin dışındaki hayvanlar şehri istila etmeye gelince kendimi savunmam ve bir silah edinmem gerekiyor.

su, yemek ve barınmayı hallettikten sonra bir gezinmeye çıkıyorum. girilmesi yasak yerleri, eşsiz doğal güzellikleri ve tarihi binaları gezebilirim fakat birkaç ay sonra şehrin dışındaki hayvanlar buraları istila etmedilerse.

bu dünyada hayatta kalmam çok kolay olsa da akıl sağlığımı korumak çok zor olurdu.

korkunç ve rahatsız edici bir durum olduğunu düşünüyorum.
bir sabah uyandığımda sadece sevdiklerim olursa daha güzel olur

son ve ötesi kitabının konusu olmuştur bu durum. aslında itiraf etmem gerekirse arada böyle seneryolar kurarım aklımda. gerçekliği, kafayı yeme sebebi olurdu dostlar.

önce üzülür sonra kolları sıvarım. sürdürülebilir bir yaşam gerek. ama ilk yapacağım işlerin başında ilk 10 gün boyunca çiftliklerde kapalı olan hayvanları salmak gelir. kurtarabildiğim kadarını kurtarırdım.

santraller, nükleer tesisler, yeraltı sistemleri.. bunların hepsi insan kontrolünde. muhtemelen su baskınları ve büyük patlamalar sonucu birkaç gün içinde biz de dünyadan ayrılmış olurduk. elbette uzun yıllar içinde doğa kendi dengesini tekrar sağlardı.

en fazla 3 ay yaşarsınız.

krallıklar kurulmadan önce biraz güneşi izlemek istiyorum. ardından yıldızları ve ayı. kaygıları düşünmeden bir gün geçirmek. ertesi gün bir kaygıya seslenmek istiyorum. kimsin ulan sen?

ilk başta güzel gelebilir ama insanın delirmesine güzel bir sebep.