bir tedavi yöntemi olarak öpeyim de geçsin

küçüklükten annelerin çocuklarına uyguladığı her derde deva tedavi biçimi.

kırık çıkık, yanık, kızarıklık vs. her şeyin ilacıydı öpmek. şimdi karşı cinse yürüme metodu olarak kaldı bize.

psikolojik bir tedavi olarak olabilir.

manitayla cilveleşme için de kullanılan vıcık vıcık ilişkilerde bulunabilen söz öbeği.

-aşkım uf olduuu...
+ öpeyim de geçsin.

ya bi si....in gidin. ikiniz de yetişkinsiniz insan olun. yeri geldimi 19 litre damacan taşıyan at gibi kız "aşkım uf olduuu" diyor. biz buna karşıyız işte.

bilimsel olarak işe yaradığı ile ilgili bir şeyler okuduğum fakat şu an kaynak gösteremeyeceğim yöntem.

küçük bir çocuk için anne idoldür ve ne söylerse doğrudur. çocuk bu doğrultuda annesinin öpücüğünün iyi geleceğine inanır ve geçer. plasebo etkisi olarak düşünülebilir.
öpün, tedavi etmese bile şevkatiniz karşı tarafa sirayet en azından.

annemin, biz çocukken sık sık uyguladığı tedavi yöntemi idi. aslında çok iç içe ve birbirine bağlı büyük bir aile olduğumuz için bu tedavi yöntemi teyzelerim tarafından da bize ve kuzenlerimize birçok sefer uygulandı.

tıbbi açıdan bir geçerliliğinin olup olmadığını bilemem. çok da umursamıyorum. bilimsel konularla arama mesafe koydum bir süredir. yumurtanın engebeli sağlık yolculuğu yüzünden ama buna sonra değinirim.

ben çok düştüm çocukluğumda sonra da düşmeye devam ettim. kırk yıldır düşerim ben. düşme erbabı diyebilirsiniz bana. o kadar sene futbol oynadım, bilirim yaralanmadan düşmeyi ama işte bazen insan boş bulunuyor. yani içi boşalıyor insanı, ruhu ve zihni. bir çuval gibi düşüyor. öyle de çok düştüm. yaralarım berelerim bir ustalık sertifikası gibi kazılmış kalmış bedenimde.

çocukken düştüğümde annem öperdi geçerdi. sonra bende bu yöntemi kardeşlerimde denedim. ve her zaman işe yaradı. şefkat ve merhamet her yarayı iyi eder. öğrendim bunu. öğretiyorum da insanlara; elimden geldiği, dilim döndüğü kadar.

artık öpülmeyen yaralarımız yüzünden kaybettiğimiz kanlarda boğum boğum boğulmakla meşgulüz. o yüzden bu kadar kan var dünyada.

ben sevdiğim insanların öpülmemiş yaralarına şifa olmak isterim. öptüm geçti.

çocukken işe yarıyordu sankim.

sevginin iyileştirici gücü.

70'lerin yeşilçam filmlerinde sıkça rastlanan ifade.

papağanlarıma ve yeğenlerine uyguladığım tedavi yöntemi. *

bir başka tedavi yöntemi olarak (bkz: seveyim de geçsin)
bir diğer tedavi yöntemi olarak (bkz: terleteyim de geçsin)
bir öbürüsü tedavi yöntemi olarak (bkz: ananı ağlatayım da geçsin)

aileden böyle bir tedavi yöntemi görerek büyümek ne güzeldir kim bilir... tabii ki, böyle sevgi ve şefkat dolu bir aile ortamında büyüyenlerin sevginin iyileştirici gücüne inanması kolay... ama ya acıyan yerinizi söylediğinizde anneniz, "sen de amma hassassın, abartıyorsun, geçer şimdi, bir de bunun için ağlıyor musun?" diyorsa? ya canınız yansa bile sırf annenizden bu sözleri duymamak için acılarınızı onunla paylaşamayan, her türlü acısıyla tek başına mücadele etmeye çalışan, çok küçük yaşlarda büyümüş biriyseniz?* işte o zaman, sevginin iyileştirici gücüne inanmak çok daha zor ama imkansız değil... bu döngüyü kırmak ve çocuklarının acısına katlanabilen ve onları "öpeyim de geçsin." diye tedavi eden bir anne olmak, öncelikle geçmişin izlerini silerek içindeki çocuğun gözyaşlarını silmeyi ve ona ebeveynlik yapmayı gerektiriyor.

içten bir şekilde uygulanırsa işe yarayabilecek bir durumdur. öpmek, sarılmak yalnızca fiziksel eylemler değil aynı zamanda insanlara iyi gelebilen paylaşımlardır.

placebo etkisine dair en güzel örneklerden biri.

küçükken çok hiperaktif ve yerinde durmayan bir tiptim, e dolayısıyla sürekli düşüp bir yerlerimi yaralardım. çok canımın yandığı zamanlarda ağladığım için annem ve anneannem yara olan yeri öpünce daha iyimiş gibi hissederdim. masum çocuk aklı işte…

o öpünce geçiyor

kimse sevgimizi sorgulamasın. benimki iyileştiriyor nokta.

öyle olunca da geçiyor gibi hissediyorum işin en şeker tarafı. sanki seviliyorsun demenin başka bir yolu gibi.