borç verdiğin parayı geri isteyememek

evet arkadaşlar benim neredeyse tüm ömrüm boyunca yapamayacağım bir durum, arkadaş benden isterken isteyebiliyor da ben neden geri isteyemiyorum diye kendime sorduğumda cevabım; 2 kuruşluk adam mısın be, ölmedin ya 2 kuruş için vb.. diye kendime verdiğim cevaplarla olayı kendi aramda kapattığım durumdur.
ee tabii bunun sonucunda artık kimseye borç para veremiyorsun, hayır hayır zengin falan değilim, sanırım tam bi saf insanım veya insandım, düşünün ki zamanında evli bir arkadaşım beni işteyken arayıp "senin kredi kartından bana 2 bin tl çekebilir miyiz" diye sormuştur ve eminim ben bu durumu reddederken ondan daha fazla soğuk terler dökmüşümdür.

ben borç verdiğim parayı geri istemeye utanıyorum, borcu alan zamanında ödemeyince nasıl oluyor da utanmıyor diye düşünüyorum.
ben böyle durumlarda geri istemek yerine bu tür insanlarla alakayı kesmeyi veya arama mesafe koymayı tercih ediyorum. bir insanın borcuna, verdiği sözlere vesaire sadık kalması bana göre onun karakteri hakkında çok önemli detaylardır çünkü.

eğer evine girip çıkabildiğim biriyse çaktırmadan rehin olarak biblo, çerçeve falan aşırıp kendimce skoru eşitlediğim huy..

"ancak (borçlu) güç durumda ise, rahatlayıncaya kadar ona bir vade verin; eğer bilirseniz, bir karşılık beklemeden (borcu tamamiyle) silmek, sizin kendi iyiliğinize olacaktır."

(bakara, 280)

insanları senin için “enayi bu ne zaman istesem para veriyor geri de istemiyor” diye düşündürtecek eylemdir. beş on lira için istemeyebilir ancak bir veya iki kereye mahsus olmalıdır. en yakın arkadaşa da paranın lafı yapılmaz. birbirinizin eksikliğini tamamlıyorsanız sıkıntı yok. büyük para veriyorsan da geri iste arkadaşım, enayi misin? borç istendi, geri ödenir. istenmesi ayıp değildir.