bu akşam öleceğini bilsen ne yapardın sorusu

deseler ki bu akşam öleceğini bilsen ne yapardın son demlerinde hayatının ?
kol saatime bakarım
bir meyve suyu içer
bir meyve ıssırır
ve rızkını bulmuş bir karıncayı düşünürdüm
sonra yine kol saatime bakarım

demiş şair

ölürdüm.

tüm bu yazılanlar ve yazılacaklar heh işte yaşanmak istenen hayatın ta kendisi. yaşamak çok nadir rastlanılan bir şeydir. çoğu insan yalnızca var olur.

2 litre beyaz sarap. her ihtimale karsi iki kutu bira. bol bol muzik.

murat kekilli'den bu akşam ölürüm ve düş sokağı sakinleri'nden ölümler çıplak gelir dinler, bolca içer, sevenlerim bana üzülecek diye de bol bol ağlardım.

telefonu elime alır sevmediğim insanlara bir tur söverdim buna da akrabalarımdan başlardım.

mutlu olurdum galiba bilemiyorum. o an gelince editlerim.

önemli olan ölmek değil saati. güzel bir film varsa ölmem mesela ya da tam kahvemin ortasında da ölmek istemem daha çok uykuda yada tam işe gitmeye hazırlanırken filan.

çünkü; bu akşam en sevdiğim yemeklerden birini yaptım ve yedim .şu anda kahvemi içiyorum çay da demledim kurabiyemde var .

ama hiç zamanım kalmamış ki.
beni bir zaman sevmiş olan birkaç kişiye yazardım. kim gelirse en azından onun yanında daha az korkarak ve biraz huzurla giderim diye düşünürüm.

her akşam yaptığım şeyi ; yatağıma uzanıp kulaklığımı takarım. gözlerimi kapatırım, k-pop dinleyerek ölümün beni esir almasını beklerim. öleceksem de huzurlu bir şekilde öleyim.

işe yada okula gitmezdim.

rahatlardım.

sevdiklerimi bir araya getirip güzel bir yemek ayarlardım. sohbet muhabbet keyif çatardım, üzülmesinler diye söylemezdim sonra da sessiz sedasız aralarından ayrılırdım. bu kadar kısa zamanda napardım başka.

en sevdiğim yemeği yer, bir kuple sevişir duş alır sakinleşmek için içmeye başlar çok dağıtmadan ölüm vaktini beklerdim.

ilk önce küçük kardeşime kocaman sarılırdım, sonra diğer aile fertlerine normal sarılırdım. gider bir kentaki kızarmış tavuk yerdim, en büyük menüsünden. gün batımına doğru vakit yaklaşırken bir dağın tepesine çıkardım. en son eski kız arkadaşımı arayıp sesini duyup iyi olduğundan ve hayatta neyi hayal ettiyse peşinden koşacağından emin olup buna dair bir söz isterdim.

bu akşam ölmeyeceğinizi size düşündüren şey nedir peki ben yapacaklarınızdan çok bunun cevabını merak ediyorum.

mesele bunu sizin yüzünüze söylemesi ve sizi tetiklemesi mi sadece? halbuki kimse bunu söylememiş olsa bile bu ihtimal söylenmiş şeklinden daha az veya uzak bir ihtimal değildir.

o yüzden insan her an ölebileceğinin bilincinde olarak yaşamalı, yaşıyamıyoruz tabii.

son olarak asıl başlık konusuna tanım yapacak olursam; eşim ve oğlumu kanatlarımın altına alır sıkı sıkıya sarılır rabbimden ölsem bile onlarla öteki alemde tekrar görüşebilmeyi dilerdim. oğlumu eşime, eşimi emanetlerin asla kaybetmeyen allah'a emanet ederdim. yazarken bile içim titredi lan! niye içselleştirdim ki ben bunu şimdi.

en uzun düşündüğüm başlık bu oldu.
ama bulamadım yapacak bir şey.

ya yapmak istediğim her şeyi yapıyorum ya da yapılacak şeylerin kısa vadeli olması beni tatmin etmiyor.
sanırım ikincisi.

yani dört dakika kalsa bir şarkı seçmem. * belki bir şarkı söylerim ama.
bu akşam ölürsem şu an yaptığımdan farklı bir şey yapmam. *

ne bileyim.

yüklü miktarda kredi çekerim.

güzelce tövbemi eder whatsap gruplarına helallik metni yapıştırır, usulca beklerdim. sözlü sınava girmeden önceki büyük gerginlik, son dakikada ne yapabilirsin ki? olanlar oldu, bakalım nolacağımıza.

t: bir soru.

şarkı söylerim.

(bkz: bu akşam ölürüm)