cenaze evine yiyip içmeye giden tip

büyük ihtimalle yemeği beleşe getiriyorum diye sevinen tiptir.
ya ayıp ya. baklava geldi mi diye de sorar utanmadan.
-yok gelmedi, onu da sen alıver bi zahmet.

yemeği bedavaya getirdiği için sevinen, aç gözlü ve doymak bilmez cimri tiptir.
cenaze cenaze gezer, kulağı hep verilecek olan selâdadır.

ya napsin ya? necromancy yapmaya mi gitsin? bırakın mutlu olalim be! zaten ölen ölmüş, biz acıdan ne yaptığımızı biliyor muyuz?

bir de şöyle düşünün, insanlar kendisine sunulan ikramı yemek istemeyebilir ama ikramı sunan açısından o ikram ölen kişinin ruhunun huzura kavuşturulması inancı ile sunuluyor.

son tahlilde pis boğaz bile olsanız ikramı sunan için olay bu değil. evime geldi acımı paylaştı yanında oldu. belki ihtiyacı vardı ki bu zaman öyle bir zaman , yedi dua etti.

kötü düşünmek size bir şey kazandırmıyorsa düşünmeyin.

en sevdiğim, ölenin ruhuna rahmet olur işte ne güzel.

oranın tavuklu pilavı bir başka oluyor yalan yok.

en nefret ettiğim insan tipi. 28 gün önce anneannemi kaybettim ve ilk üç günü yaklaşık 400 kişilik yemek yaptırdık. * ve aynı gün bitti o yemekler. herkes yemeğini yedikten sonra koşarak evlerine dağıldı. hatta bir çoğu bizimle beraber tekrar eve gelip orada da yemek yediler. *biz bir de evde hizmet ettik. ben yemek dağıtmaktan acımı yaşayamadım. hatta size daha iğrencini söyleyeyim, "burada da yemek yeriz eve gideriz artık ahahahahaha." cümlesini kulaklarımla duydum. benim içim yanarken insanlar bundan zevk alıyordu. koşarak boş bir köşeye çekilip ağladım dakikalarca. anneannem yemek yedirmeyi severdi. onun ruhuna erişsin. ama nasıl hizmet ettiysem hâlâ o yorgunluğu yaşıyorum. acıya saygısı olmayan cahillerden ibaret.
ilaveten herkesin gücü yok yemek yapıp dağıtmak için. biraz anlayış lazım ya..
neyse, mekanın cennet olsun melek yüzlüm.. sen gördün zaten beni orada..