çocuğuyla annecim babacım diye konuşan insanlar

çok varlar ama ben mantığını çözebilmiş değilim.

eleştirilecek ya da mantığının çözülmesine gerek olmayan bir konudur. insanlar çocuğunu sevsin de nasıl istiyorlarsa öyle konuşsun, yeterki sevsin.

vakti zamanında irite olduğum şey iken, ebeveyn oluca sürekli olmasa da, yaptığım eylemdir. kulağa itici geliyor olabilir. ebeveyn olunca iticilik yerini zorunlu olarak kullanmak gerekiyora iten durumdur. sevgi göstermenin yollarından bir tanesidir. *

benim anam öyle değildi elinin tersiyle bi vurunca 5 parmağının fotokopisini 4k kalitesinde verirdim hihihi.

önceden yadırgadığım durumdu. insan anne baba olunca otomatik yüklenen durumlardan birisi oluyor galiba annecim babacım diye hitap etmek. evde muhabbet kuşu gibi geziyoruz; annecim, babacım, cicikuş cicikuş diye diye.

bana garip gelen durumdur belki de henüz çocuk sahibi olmadığımdan.

ama çocuğun ağzından kendine hitap eder gibi yapıp çocuğa hitap etmek de nedir?
çocuğun babasına "babacım" demesi babanın çok hoşuna gittiğinden olacak çocuğunun yerine de kendisine "babacım" diyor.
yani bu düpedüz egoistlik gibi bir şey olmuyor mu? hayır siz çocuğunuzu mu seviyorsunuz, kendinizi mi?
siz tam olarak çocuğunuzun kendinize "babacım" demesini seviyorsunuz.
ama "yavrucum" diyerek çocuğun kendisini sevmeniz daha hoş olmaz mıydı acaba?

aynı şey annecim, babacım, halacım, teyzecim için de geçerli. bu "cim"ler nereye kadar gidecek merak ediyorum doğrusu.

ha bu arada bazı uzmanlar çocuğa annecim, babacım, teyzecim, halacım, aşkım diye hitap edilmesini önermiyor.

kusura bakılmazsa eğer,
uzmanlar her konuda da bir zahmet yorum yapmasın diyorum.
insan sevgisini göstersin de nasıl gösterirse kendi bileceği iştir.
aynı uzmanlar fikirleri varsa eğer, gidip çocuğunu kemerle dövüp, eziyet eden tiplere değerli fikirlerini anlatabilirler.

bana çok sevgi dolu geliyor.
ablacım/ablam lafını çok kullanırım küçüklere. bazen hızımı alamayıp anaçlığımı engelleyemiyorum, annecim lafını da kullanıyorum. ağzımdan kaçıyor resmen istemsiz yapıyorum.

bazen okulda öğrencilerime karşı da oluyor hemen toparlamaya çalışıyorum pedagojik olarak çok yanlış çünkü. ama bu iş bana onların yanlışlıkla anne demeleriyle başladı yoksa tutuyordum kendimi. nasıl bir anaçsam artık sanırsın ejderhaların anasıyım.

çocuklar küçükken benim de içine dahil olduğum başlık.
iyi ki demişim, şimdi diyemiyorum.
tamam kabul ediyorum dışardan sevimli durmuyor ama içerden çok sevimli.

redditte turkish sub'ında yabancı biri çok iyi türkçe konuşuyorum ama neden böyle dendiğini hâlâ anlamadım diye bunu sormuştu, yorumlarda japonlar falan bizde de var bu hitap, doğu toplumlarına has bi şey olsa gerek falan yazmışlardı. tanım da o şekilde hitap eden insanlardır yani başka bi tanımım yok.

dilime yapışmış, iyiki de yapışmış. sanırım 50 yaşıma da bassam anneme anneciğim diyeceğim...

yakınlık soneki kullanan insanlardır.

canım kuzenim ve güzeller güzeli doğa'm böyle konuşur. öyle yetişti.

rahmetli babasına babacığım derdi. annesine halen anneciğim diye hitap eder. anneme hülya teyzeciğim, babama, şencan amcacığım der.

çok kibardır ve böyle yetişti. rahmetli anneannesi eskişehir düşesi gibi bir hanımefendiydi. ne öğrendiyse ondan öğrendi.

ben bu tavrı seviyorum. benim çocuğum olursa böyle olacak.

saçmalamaktadırlar. insan çocuğuna oğlum, kızım der ya da adıyla seslenir. mesela bilmem ne başkanı politikacının halka hitap ederken sevgili vatandaşlarım demesi yerine sevgili başkancıklarım demesi gibi saçma.

çok basit çocukların kendilerine annecim babacım demelerini istiyorlar.
onuda kısa yoldan öğretiyorlar. siz neden geriliyorsunuz? *