çocuk işçinin daha kaliteli olması

başlığı açan yazarın çocuktan kastı 18, 19 yaşındaki genç yetişkinlerdir umarım. zîra çocuk işçi çalıştırmak etik değil. doğru da değil.

iyi birader kendi çocuğunuz olunca verirsiniz 13-14 yaşında fabrikaya daha kolay öğrenir.

şu erkekleri lisede,
verin gitsin sanayiye.

sermaye sahiplerinin şaşmaz tespiti. çocuk işçiler, niceliksel, zamansal ve mekansal olarak en hızlı erişilebilen, üstelik en ucuz değişir sermaye öğeleridir.

18. yüzyıl ingiltere’si için doğru önerme. çocukların elleri daha küçük olduğu için ince işçilik isteyen sektörlerde çocuklar vakti zamanında daha popüler bir işçi grubuydu.

gülüşleri kaç para eder çocukların, ayakları kaç kış üşür?
elleri yetmişinde nasır tutmalı insanın, yedisinde değil...

hugo chavez

çocuk işçi diye bir tanımı kabul edemeyen zihnim daha çok 'çocuk istismarcılarının bulduğu kılıflar' 'vicdan yoksunu insan artıklarının esirleri çocuklar' gibi bir başlık gösteriyor gözlerime. yok ya çocuk ve işçi kelimelerinin yan yana gelmesinin bir açıklaması yokken bunu kalite standartlarının ölçülmesini ben anlayamıyorum! naptılar size çocukluğunuzda ya hiç mi sevilmediniz!

12 yaşında çalışan bir çocuğun edebiyatını, güzellemesini kimse yapamaz. yapmamalı.
evet, para kazanmanın ne kadar zor bir iş olduğunu yaşayarak görmüş oluyor ama ortada sert bir gerçek var, reşit olmamış bir insanı çalıştırmak, o yaşta birini bile para kazanmak için kullanıyor olmak.

elinde tom sawyer olması gereken çocuklar memnuniyetsiz patronlarının öğle arasında yiyeceği yemekleri kaldırımda düşe kalka taşımak zorunda değil.
asla değil.

anlam veremediğim başlık. çocuktan işçi mi olur, elinde oyuncağı olması gerekirken çalıştırılır mı bir çocuk.

"bir kısım patronlar eskiden olduğu gibi bu kez de, proletaryanın çocukları üzerinde özel senyörlük hakları sağlamışlardı. bunlar ipek fabrikatörleri idi. 1833’te kurt gibi ulumuşlardı: “eğer her yaştan çocukların günde 10 saatlik çalışma özgürlükleri geri alınırsa, bu, onların işlerini durdurabilirdi.” yeterli sayıda 13 yaşından büyük çocuk satın almak, onlar için olanaksız olacaktı. diledikleri ayrıcalığı koparttılar da. öne sürdükleri bahanenin, kasıtlı bir yalan olduğunu daha sonraki bir araştırma ortaya koymuştur. ne var ki, bütün bunlar, 10 yıl süreyle, işlerini görebilmeleri için taburelere oturmak zorunda bırakılan küçücük çocukların kanından günde 10 saat ipek eğirmekten onları alıkoymamıştır.1844 yasası, gerçi bunları, 11 yaşından küçük çocukları günde 6½ saatten fazla çalıştırma “özgürlüğünden yoksun bırakmıştı”. ama, öte yandan da, bunlara, 11 ile 13 yaşları arasındaki çocukların günde 10 saat çalıştırılma ayrıcalığını tanıdığı gibi, öteki fabrika çocukları için zorunlu olan öğrenimden de bu zorunluluğu kaldırmıştır. bu kez bahane şuydu: “üzerinde çalıştıkları kumaşın çok ince ve narin dokusu, bu çocukların ancak bu tür fabrikalara çok küçük yaşta girmeleriyle elde edilebilecek, hafif, kıvrak bir çalışmayı gerektirir.” çocuklar, tıpkı güney rusya’da boynuzlu hayvanların, derileriyle yağları için boğazlanmaları gibi, salt hafif ve kıvrak parmakları için boğazlanıyordu. en sonunda, 1850’de, 1844’te verilen ayrıcalık, ipek bükme ve ipek eğirme bölümleriyle sınırlandı. ama gene, “özgürlüğü” elinden alınan sermayeye ödün vermek için, 11 ila 13 yaşındaki çocukların çalışma zamanı 10’dan 10½ saate çıkarıldı. bahane: “ipek fabrikalarında çalışma öteki dokuma fabrikalarından daha hafifti ve diğer yönlerden de sağlığa çok daha az zararlıydı.” resmi sağlık araştırmaları sonradan bunun tersini tanıtladı: “ortalama ölüm oranı ipek bölgelerinde çok daha yüksektir ve kadın nüfus arasında hatta lancashire’daki pamuk bölgelerinden de fazladır.” fabrika denetmenlerinin her altı ayda bir yeniledikleri protestolarına karşın, bu kötülük hâlâ devam edip gitmektedir."
kapital, 1867