çocuk yapmak veya yapmamak için nedenler

"çocuklarınızı kendi çağınıza göre değil, onların çağına göre yetiştirin."diye bir söz duymuştum.bilgi, özveri, sabır, donanım...

zor zanaat azizim,herkesin harcı değil.sonra etraf garip guraba insan doluyor.

benim bir parçam nasıl bir insan olur diye merak etmiyor değilim. bu yapmak için bir neden. ucunda ölüm var. bu da yapmamak için bir neden.

yapmak için bir neden görememekle birlikte maddi ve manevi nedenler olarak ikiye ayrılır. en basitinden, kendine bakacak durumun yoksa çocuk yapma, kendini yetiştirmeden çocuk yetiştirmeye kalkma.

çocuk yapmak için çok az neden görmekle birlikte yapmamak için bir çok sebep sayılabilir.
çocuk çok masraflı, yorucu, sinir sistemini altüst eden, hayatınızı tümüyle ona adamanız gereken canlıdır.
çocuk tabiki candır, sevilir, mutlu eder, yaşama sebebidir.

şimdiki yetiştirilen veletleri gördükçe soğuyorum bu düşünceden, gerçi ben çocuğumu sallapati yetiştirmem böylesine şımarık saygısız olmaz asla, insanlar o kadar kötü çocuk yetiştiriyorlar ki.. çok çocuk sevgisine de sahip değilim ama insanın kendisine benzeyen, kendi kanından bir şeyi fırtlatması da güzel bir düşünce. seni koşulsuz sevecek ve onun dünyası olacaksın. bu benim için daha zamanı olan, çook uzun yıllar sonra sahip olabileceğim bir düşünce gibi geliyor. o da olursa tek çocuk olur asla kardeşi olsun istemem. bakalım yıllar ne gösterecek.

her güzel şeyin bir zararı olmasından mütevellit o malum aktivitenin güzelliğinin ve büyüleyiciliğinin en büyük zararı çocuktur. insanın eline ayağına dolanır yüktür atamazsın. git dersin gitmez salya sümük kusmuk etrafında dolanır.

yapmak için sebebim, içimdeki derin şefkat. bu duyguyu bazen zaptedemiyorum ve ancak çocuğum olduğu zaman onun üzerinde kullanabilirim gibi.
yapmamak için bir sebebim şu ana kadar düşünmedim. dünyanın kötüleştiğini farketmem dışında.
eğer kendinizden psikolojinizden emin değilseniz bu zaten en yeterli sebep olacaktır yapmamak için.

tek bir bebeğin aylık bez masrafı, 750 tl an itibarıyla.
sadece bez.

ikisi için de onlarca neden ileri sürülebilir ama önemli olan kişinin kendi kendine verdiği karardır. çocuk dünyaya geldiğinde size çocuk yapmalısın diyenler bir anda etraftan kaybolabilir. demek istiyorum ki ne kendi anne babanıza ne de eşinizin ailesine bel bağlayarak nasılsa büyür işte diyerek bebek sahibi olmayın.

en iyiyi düşünün ama en kötüsüne hazırlanın diye sevdiğim bir söz var. yani her şeye hazırlıklı olmak lazım. erkekler baba olma yolunda strese girip sizi aldatabilir veya bebek sonrasında artan kilolar gibi çok çeşitli nedenlerle aranızdaki çekim bozulabilir. bunun sonunda boşanabilirsiniz.

tek başına bir çocuğu büyütmek, maddi manevi ihtiyaçlarını tam anlamıyla karşılamak kolay değil. erkekler açısından bu durumda evlenmek ve bebeği yeni karısına tabir caizse kitlemek mümkün ama kendi doğurduğu bebeğe bile işkence yapan ruh hastalarının olduğu ülkemizde eşinin ilk evliliğinden doğan çocuğa kendi öz evladı gibi bakacak insan bulmak da çölde su bulmak kadar zor bir olay.

ölüm, kurtlar vadisinde duran emmi nin dediği gibi hepimize bir nefes kadar yakın. nefes vatan sağ olsun filminde diyor ya, aldın ama veremedin işte bu kadar basit.

covid 19 nedeniyle solunum cihazına bağlı ne canlar gitti genç yaşında. ölüm adres sormuyor.

yapmak için pek neden bulamıyorum. çünkü bana bencillik gibi geliyor. yapmamak için ise; kendi fikrinin alınamayacak olması. belki çok mutsuz olacak, belki istediği hayatı ve yaşam şartlarını elde edemeyecek. biz bile doğduğun coğrafya kaderindir güzellemesi yaparken; masum tatlış bir şeyi,mutsuz olacağını bile bile hayata getirmek ne denli doğru olur bilemedim.

ben dünyadan defolup gidince tek başına kalacak , dünyanın pisliğiyle yalnız mücadele edecek.
dünya yaşanılmaz bir yer oluyor.
doğarken onun seçim hakkı yok, onu yaşamak zorunda bırakmak saçmalık.
dünyada bir sürü şeref yoksunu insan var ya çocuğunuzda maddi ve manevi olarak iz bırakacak hasarlara yol açarlarsa vs. bir sürü neden var bana göre çocuk yapmak bencilliktir .evlat edinmek çok daha mantıklı zaten dünyaya gelmiş.

ben sadece duygusal açıdan bakacağım. maddi açıda konudan çıkamayız gibi geliyor.
yapmak için nedenler;
sizden bir parça olurlar
emeklerinizin yıllar sonra topluma karışmış ve yeni şeyler katmış apayrı bir birey olduğunu görmek en gurur verici şeylerden biri olabilir.
karşılıksız sevginin en derinini, en güzelini yaşarsınız, olgunlaşırsınız.
yapmamak için nedenler;
kendinizi hazır hissetmezsiniz, hayatta tek başınıza yapacağınız şeyler daha bitmemiştir. tüm enerjinizi tek bir yöne aktarmak sizi zorlayabilir.
imkanlarınız iyi değildir, dünyaya gelmesinden sorumlu olduğunuz yeni bir cana düzgünce bakamayacağınızı düşünüyorsanız yapmayın, dünyaya gelene de getirene de büyük eziyet bana kalırsa.
çocuklar isterlerse 50 yaşına gelsinler yine çocuğunuz olacak, siz ölene kadar yine en başında en kötü durumunda size koşacaktır.* bunu en fazla 25 yıllık bir görev olarak düşünüyorsanız, ömürlük olduğunu idrak edemiyorsanız yapmayın.

yapmak için bilemem, o kişiye bağlı ama yapmamak için ölümümden sonra ne yapacak diye düşünmemek için gerekli nedendir.

yapmalısın çünkü dünyanın en güzel şeyi.
yapmamalısın çünkü uykusuz geceler seni bekliyor.

enflasyon belasından bir türlü kurtulamamış bu ülkede çocuk hiç karlı bir yatırım değildir. getirisi yoktur hep götürür. aklı kemale erdiğinde de haklı bir soru sorar: "beni niye bu ülkeye getirdiniz, amq"
z kuşağının özeti

askerlik anısı dinleyen bilir, kime sorsan çok kebap askerlik yapmıştır, komutan buna hayrandır, üstüyle arkadaş gibidir, buna büyük saygı duyulmuştur, gırgırla, kebapla askerliği geçmiştir.

kimse demez ki "insan yerine koymadılar", "gururumu kırdılar", "uyku bilmedim, ceza aldım, haksızlığa uğradım, "ebemden haber yok". türk silahlı kuvvetleri değil gençlik kampı mübarek.

çocuk yapanlarda da, aynen bu kafada, yaygın bir inkar geleneği var. lan kime sorsak en büyük mutluluk. ama dışarı çıkamıyor. abimin arkadaşları senelerce ne içmeye gelebildi ne halısahaya. eşleri çocuk dışında çevrelerini kaybetti. işe dönünce kariyeri yarıya indi. pikniğe falan gelseler bebenin ağzının içine bakmaktan selam veremediler. uyku yok, hayat yok, çevre yok. tipleri bitti gitti. 5 km'den anlarsın tükenmişliklerini. ki bunlar sağlıklı çocuklardı. tek çocuktu. 30 çocuktan biri sağlık problemiyle doğuyor.

çocuk 5-6 yaşına gelecek de, neneye dedeye komple kitleyip bayram edecekler. ondan sonra "vallahi hiçbir zorluğu yok", "sen de yap". ki hala yok ödevi, yok servise yetişmesi... hani işin maddi yönünü zaten geçtim. o duble felaket. buraya sığmaz.

tam zamanlı dadı tutanları ayırdım. gerçi onların da çoğunun karı- koca ilişkileri hayırlı bir yerde değil.

çocuğun bu kadar mikro ailelere kaldığı, detay dert ürettiği ve pahalıya çıktığı devirde çocuk yapılmaz. lafa değil manzaraya bakınca gördüğüm budur.

yapmak için neden göremiyorum. en azından bana göre yok. başkaları buluyor o nedeni, ona karışamam.

yapmamak için nedenlere gelince;

- hayat boyu asla bitmeyen bir sorumluluk olması,
- iyi bir kazanç ve kaliteli olanaklar gerektirmesi,
- hayatında gerçekleşebilecek herhangi bir aşırı olumsuz durum nedeniyle kendisinin de sizin de kahrolabilme ihtimaliniz (kaza, ciddi hastalıklar vs...),
- deprem, yangın gibi birtakım olası afetlerde "kendimi şuradan dışarı atayım da kurtulayım" deme şansınızın olmaması. aynı durum evcil hayvanlar ve hatta bana göre bitkiler için bile söz konusu. çok fantastik düşünelim; zombi istilası olsa mesela, ne kadar çok sevdiğiniz varsa o kadar çok ayak bağınız var demektir. *
- size bir hastalık falan musallat olsa yahut çok yaşlansanız büyük ihtimalle onun başına kalacak olmanız ve size bakıcılık yapmaktan hayatını yaşayamayacak olması,
- günün birinde ölümü tadacak olması (ki bence bu başlı başına yeterli neden.)

bunları saçma bulanlar olacaktır illa ki. "o sevgi için her şeye razıyım" diyenler olacaktır falan... saygı duyarım ama açıkçası bana göre çocuk yapmamak için gayet geçerli nedenler bunlar.

yapmamak için nedenim yapacak bir altyapımın olmaması. böyle yazınca da başka bir şey gibi oldu hehe. yapmak için nedenim ise çok tatlılar be.

yapınca yapmamak için sebep olmadıgını anlıyorsun. süpriz sonlu bir mesele. kimder yumurta gibi be çıkacağı belli değil.

mesela insanın en yakın arkadaşı kendi yaptığı oluyor, dışarıdakilerin içine ne koydukları belli değil. biz çok eğleniyoruz, artık dedikodu yaşına da geldiler. baya sırtta cıkıyorlar kavga olsa yanına alırsın.

bir kere çok farklı bir şey cocuk. tükettiğinizi düşündüğünüz hayatınıza yeniliklerle geliyor. aslında gerçekte kim oldugunuzla yüzleşiyorsunuz ılık ılık.

ınsan ömrünün mihenk taşlarından biri. çocuklu hayat ve çocuksuz hayat. zor olan kısımları gözümüzde büyüyor olabilir. büyütülecek kadar da var hani. günün sonunda sıcacık gülüşüyle tombik iki yanak ve gözleri ışıl ışıl size bakan minik bir canlıyla başbaşa kalmanın tadıda var ama. öpiyim geçsin dediklerinde geçiyor gerçekten.

geçen el kadar bebem bana arkadaşlık üzerine ders verdi. bayada haklıydı. baktım şöyle “bunu ben yaptım” haklı gururuyla egomu okşadım. yine de bu yaştan sonra değişemem diyip çorbayı kaynatmaya devam ettim mesela.