çocukken babanın kucağında araba kullanmak

şoförlüğe atılan ilk adımlardandır. köy yolu gibi boş yerlerde olur.

genelde araçların olmadığı yerlerde babanın gel lan biraz sen sür diyerek sizi kucağına almasıyla gerçekleşen durumdur. arabayı enayi gibi sadece direksiyon çevirmekten ibaret sanırsınız.

benim yaşayamadığımdır. babam araba kullanmayı bilmezdi yerine bisikletini sürdürürdü. o gün bugün araba kullanmayı hala sevmem. yüzüne vuran rüzgarı hissetmek gibisi yoktur.

genelde varsa erkek kardeşten veya abiden evin kiz çocuğuna birakilmayan olay. ve bu evin erkek çocukları 18 yaşına basar basmaz ehliyet kursu bakınmaya başlar, böyle.

buna mağruz kalanlar yaş aldığında trafik magandası olmaktadır. sonuçta ebeveynlerimizi örnek alıyoruz.

direksiyon öğretmeninin havada karada sollanacağı bir husustur. hiç kimse çocukken babayla kullanılan arabanın verdiği hazzı veremez.

aşırı tehlikeli bir eylemdir. şu an bile işlek yerlerde babalarının kucağında oturan çocukları görüyorum, üzücü. herhangi bir kaza anında kurtulma ihtimali neredeyse yok. keşke hiç kimse böyle bir şey yapmasa.

çocuk olunduğu için babanın kaza bile yapsa kızmayacağı eylemdi.

babam kamyoncuydu, kamyon kullandım böyle. bütün arabalar böcek gibiydi gözümde gerçekten. her an yani altıma alabilirdim birini istesem*
zaten çıkıyorsun araca, apartmanın ikinci katı gibi anasını satıyım. çok yüksek..
düşsen bir yerini kırarsın, öyle yüksek.
yaş 4-5..
bir gün lastik patladı, tam bir kahvenin önünden geçiyorduk o sıra, bomba gibi. herkes çil yavrusu gibi koşturmaya başladı. ben bile bomba patladı sandım
*
babam bile şok geçirdi aldı direksiyonu elimden beni yana attı anasını*