çocukken hep kaleci olan bireyin şu anki durumu

benim öyle bir arkadaş vardı polis oldu.

saatinde işine giden vakitlice evine gelen kişi profili.

amatör olarak biraz daha kalecilik ve sonra severler böyle sistemi bi düzgün altyapıya giremedik diyip pes ediş.

japon kale oynarsan herkes aynı zamanda kendinin kalecisi de olur

saçma tabi

genelde top onun olurdu.topa vurmayı bilmediği için, topumuz olmadığı için ,topuyla da oynamak istediğimiz için onu en gereksiz mevki olan kale mevkisine koyardık.çünkü kaleye kimse geçmek istemezdi.
birini hatırlıyorum ,hala topa vurmayı bilmiyor.

benzer işler. şimdi de gemiciyim anasını...

gemi jilet gibi yanasirsa kaptanı alkısliyorlar, abuk subuk kararlar verilirse gemiciye sövüyorlar.

bu benim. kaleciliğimi beğenen antepspor alt yapı antrenörü beni takıma aldı. ama babam "ayağına top değen okumaz" diye beni ikna etti. sonra da dörtgöz oldum zaten.

klişe ama hep geçerli " maalesef top ağlarımızda".

abimler beni döverek kale direği yaparlardı. ağlayan direk olurdum.

hâlâ gol yiyorum.

buyudum ve 26 bin entarim oldu. evet.

"n'oldu lan wakabayashi?" diye de sorabilirmiş ama sormamış.
hala iyi kalpli insanlar var...

liseye gelmeden önce arkadaşlarımla santrafor oynardım iyi de oynardım lisedeki arkadaşlarıma dedim santrafor oynayabilirim ama nedense orada kötü oynadım adım çıktı iyi kaleci olmama rağmen beni kaleye geçirmişlerdi gol yiyincede kızmışlardı.lisede yaşadığım kötü futbol anılarımdan sonra rahat futbol oynayamadığım için sadece maç izlerim oynamam.lisede yaşadığım olaylardan sonra ne zaman oynasam stres,terleme,odak eksikliğiyle oynuyorum korkuyla oynuyorum bu yüzden bıraktım futbol oynamayı.