derdimizi dinleyenlerin çoğu zaman yalandan dinlemesi

bir süre sonra sırf bu sebepten kimseye derdini anlatamıyor insan. doğru düzgün dinleyenler de başkalarına servis etmek için dinliyor. en iyisi yaz, çiz, kendi kendine konuş anlatma derdini kimselere.

ben sırf konuşmak iyi geliyor diye anlatıyorum bazen. ayrıca vakitte geçmiş oluyor. iyi oluyor.

ben anlatmıyorum.

ben sorun çözmeyi sevdiğim için dinliyorum. egzersiz oluyor. kendim sorunla karşılaşınca da hiçbir şey yapmıyorum. egzersizler hep boşa gidiyor.

bi de ben anlatırken bi anda kendi derdini anlatmaya başlayanlardan nefret ediyorum. zaten yalandan dinliyorsun ama bu kadar da belli etme be kardeşim.

ben anlatmam pek ama dinlerim. anlatınca ne oldu ki sanki? yalandan da dinlemiyorum ayrıca, elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyorum. çözüm üretmeye ya da iyi olmak için gereken neyse ona teşvik etmeye çalışıyorum..
sanırım buna artık alıştım, biri bir sorununu anlatınca hemen çözüm düşünüyorum.. mesleki deformasyona doğru adım adım..
tabii içimden gelerek yapıyorum bunu, içimden gelmiyorsa yapmam..

bir türlü kendi derdimizi dinleyemiyoruz. kafamız çok mu şişti yoksa o sesler uzaktan mı geliyor?
ya da kulağımızın dibinde de bir türlü odaklanamıyor muyuz?
hâlbuki bu sesle yaşıyoruz, an be an hissediyoruz. umarım o seslerin hikmetini çözeriz.
yine de sevdiklerimiz dertleri azaltmak için var.
o ses ne mi? içimize dert olan şey işte kafamızdaki ses.