döşü kıllı olanın merhameti çok olur

bu lafı ilk kez anneannemden duyduğumu hatırlıyorum.

henüz ilkokuldayken bile, yüzüm haricinde vücudumun hemen hemen her yeri kıllar ile kaplıydı ve bu özelliğimden ötürü akranlarım benimle hep dalga geçerdi. bana "maymun", "goril", "ayı" gibi lakaplar takarlardı ve bundan büyük keyif duyardılar.

bense çok hassas bir çocuktum aslında. onlar dalga geçtikçe bağırıp sinirlenir veya üzülüp bir kenara çekilirdim. bir gün artık içim oldukça dolup taştı ve eve gözlerim yaşlı bir şekilde geldim. gözlerimdeki sululuğu saklamaya çalışsam da çevresindeki kızarıklıklar beni ele verdi. bunu anlayan anneannem çekti beni sarıldı, "ne oldu güzel çocuğum?" diye sordu. ben de ona durumu anlattım nihayetinde. sonrasında ise anneannemin dediklerini çok iyi hatırlarım, adeta kulaklarımda çınlar hala:

- senin o arkadaşların iyi bok yemişler kuzum. döşü kıllı olanın merhameti çok olur demiş atalarımız. sen onları takma oldu mu?

anneannemin dediği komiğime gitti ve ona sordum:
-döş ne demek?

anneannem yakamdaki kılları göstererek:
-aha burası. şimdi senlen' dalga geçiyorlar amma ilerde keşke bizim de olsaydı diyecekler.

-gerçekten mi?

-eveeeet. gör bak nasıl oluyor...

döş kılı önemli, öyle olmasa macron bile kıllı döşünü açıp poz verir miydi hiç

alakasız durum.
iklim özelliğinden dolayı hint ve avrupa kökenli ırklar daha gür sakallı ve kıllı olurken, afrika ırkı ve asya ırkı hint avrupa ırkına göre daha az kıllıdır.
genetiğe bağlı bir fizyolojik durumu karaktere mal etmek anlamsızdır.