dua ederken hızını alamayıp dertleşme moduna geçmek

size de oluyor mu arkadaşlar, dua ediyorum allah'ım şöyle olsun böyle olsun yardım et rabbim derken birden bire sanki derdimi anlatıyormuş gibi bir şekle bürünüp mevzuları ve yaptığım şeylerin nedenini açıklarken buluyorum kendimi.

sonra diyorum ki lan senin karşında asker arkadaşın mı var, zaten ne anlatıyorsun o hepsini biliyor diyerek kendime geliyorum*.

oluyor hatta iyice dertlenip içmeye bile gidiyoruz.

allahım konuyu biliyorsun* der kapatırım. fazla tatava yapmam.

bazen gaza gelip intikam planlarımdan bahsederken buluyorum kendimi , töbe ya rabbim allahım sen ıslah et ben iyice delirdim deyip normale dönmeye çalışıyorum.

tam böyle bir şey olabilir mi?
her şey mümkün.
şimdi kızlar
açıyoruz elleri
repeat after me.

ıçimi beni en iyi bilene, tanıyana (onun bilmesine rağmen) dökmek bana en iyi gelen durumdur. sonrasında dertten kurtulmuşum gibi hafiflerim. bana "ben seni duyuyorum ve seni anlıyorum." gibisinde hafiflik verir.
ben onu duamın sonuna kadar tam anlamıyla hissederim.