düello

yenilirsem yenilirim, ne çıkar yenilmekten?
seninle çarpışmak kişiliğimi pekiştirir benim.
ayak bileklerime kadar bu deredeyim işte,
yerin yassı taşları tabanımın altında,
alnımda birleşmekte güneşin raylarından
hışırtıyla geçen kartalların sesleri.
unuttuğum bir bitkinin yaprakları gibi
göğsüme değerse kurşunların, ne çıkar?

bilmem nişancılığı, tabanca kullanmadım;
ama karşıma alıp seni horoz düşürmek de,
seni vuramamak da yüreğimi pekiştirir benim.
ölürsem güzel bir ölü olurum,
saçlarıma yuva kurar bir anda kirpiler,
kar, örtemeye kalkışır gökkuşağını,
ve onurlu, yoksul böceklerin gazetecisi
ben gülümserken resmimi çeker.

bir düelloda
daha büyük bir şey vardır
ve daha acıdır bu
ölümden de ölüm korkusundan da

bakarsın dün en güvendiğin kişi
karşı tarafın şahidi olmuş
işte acıdır bu da
ölümden de korkusundan da

daha da acısı vardır ama
o da sevdiğin kadının
karşı tarafı ziyaret etmesidir
bu bir nezaket ziyareti de olsa
düello gerçekleşmemiş de olsa
acıdır bu
ondan da ondan da

daha da acısı
kılıcın elinde
alnında bir tutam güneş
kalakalıyorsun ortada