düşündüğünü söylemekten çekinen insan

ya temkinlidir veya korkaktır.

karşısındaki insanı ürkütmek istemiyordur. önce bir sevişelim de.

ceylanı ürkütmek istemeyen yırtıcı taktiğidir.

hiç çekinmem. suratına şak diye koyarım olumlu veya olumsuz ne varsa. dürüstlüğün adı deliliğe çıktı ya ona yanarım. he delilikte kötü birşey değil zaten.

aman şimdi mevzu uzamasın diye düşünüyor olabilir.

(bkz: aynen kanka)

özgüven eksikliğinden kaynaklanır. küçükken hep söylediklerimi umursamazlardı. bende hep düşüncelerimin değersiz ve gereksiz olduklarını düşünürdüm. büyüyünce fark ettim ki öyle değil ama bir defa oldu o özgüven eksikliği bende. insanın hayatını gerçekten fazlaca etkiliyor.

ozguvensiz ya da akıllıdır.

çekinmek değil o. her düşündüğümüzü söyleyecek olsak oooo, onunla baş mı olur. bir de durumsallık önemli. yerine, zamanına, anlayana..

bazen susmak gerekir işte.. susmayan da çok övmesin kendini bence..

nerede ne konuşması gerektiğini bilen insan tanesi.

her düşündüğünü söylemeyi cesaret göstergesi olarak lanse edip toplumu patavatsızlığa sürüklemenin alemi yok. ben mesela aşırı bir sessizlik döneminden sonra yayları iyiden iyiye gevşettiğim için, birtakım söylenmesi arada derede olan şeyleri insanlara dümdüz söylemeye başladım, kafam rahatladı mı rahatladı ancak çevremdeki insanları da bu şekilde azaltmış oldum.

az ve öz insan iyidir, ancak bazen kalabalıklara da dahil olup politik davranmayı bilmek yetenektir, sinsilik değil.

her doğru her yerde söylenmez diye bir söz var belki bundandır ama her konuda çekingen olup fikrini beyan edemeyen insan büyük ihtimalle çocukluğunda görülmeyen yok sayılan fikri önemsenmeyen susturulan çocuktur insan çocukluğunu bu şekilde geçirince büyüdüğü zaman fikrini ifade etmekte zorluk çekebiliyor...

söyleyemeyen eziktir, söyleyen ise kendini bi bok zanneden tipi tiptir.

ortamı uygun değildir.