etrafındaki kişilerle arandaki duygusal mesafenin giderek açıldığını hissetmek

giderek içine kapanmakla, depresyonun yoğunluğunun artmasıyla, sağlıklı iletişim umudunun aşınmasıyla, yakıtı bitmiş bir yıldız gibi kendi içine çökme endişesiyle karakterize farkındalk.

bazen herkese aynı anda mesafe koyup yalnızlığın dibini boyluyorsun ya o dip çok güzel işte ve çok uzun sürdüğünde o duygusuzluktan kopmak bile istemiyorsun.bu kafa da böyle napıcan atsan atılmaz satsan satılmaz.

"etrafınızdaki 5 kişinin ortalamasısınızdır" diye bir söz vardır. belki de; kendinizi bulmanız için yapmanız gereken şeydir yalnız kalmak. yalnızlık iyidir, korkmayın.

pandemi döneminde 1 ayı aşan sürelerde evde kaldım. okuldu sınavdı yasaklardı derken kafeler de açık olmayınca evden çıkmaz oldum.

sonuçta insan yalnız olmaya / kalmaya ne kadar kolay tahammül edebiliyorsa bu süreçten daha az psikolojik hasarla çıkıyor.

gözden ırak olan gönülden de ırak olur derler ya, işte 1 aydan fazla görüşmediğinde en yakınım dediğin insanlar bile kendi gündemine dalıp arayıp sormayı bırakıyor.

(bkz: kendine kalıyor insan eninde sonunda)

çevrendeki insanların davranışlarını ve önceliklerinin, hayata bakış açısının gözlemlerine dayanarak değiştiğini farketmen bunun sonucunda kendi davranışlarını, önceliklerini ve hayata bakış açını karşılaştırma sonucunda aslında çok farklı dünyaların insanları olduğunuzu farketmeniz ile birlikte belirli bir düzeyde duygusal olgunluğa erişmeniz ve büyümenizin sonucu.

aslında herkesin ne kadar yalnız olduğunu ve olacağını farkedince o mesafe kendi kendine oluşmaya başlıyor. bense bunun bir illüzyon olduğunu düşünüyorum. küçük bir sınav, enerji ve empati yeteneğinizi koruduğunuz sürece yalnızlık tek başına dolduramaz hayatınızı. doldurmamalı. hayat bunun için çok kısa hıaaammna

maalesef kimsenin kimseyi dinlemediği hızlı tüketim çağında yaşanılan histir. kötüdür, can yakar. ama bir şekilde devam edersiniz.

ne sen bunun farkındasın ne de polis farkında tınısını dinleten manasız kopukluk hali.

kalbin içine düşüveren soğukluğun, zihnin yerleştirdiği mesafelerden çok daha kırılgan, çok daha ani olmasından sanırım. zira en sevdiğiniz bile olsa bir şeyler kopup gidiyor içinizde, giden şey de geri gelmiyor.

kovalayın yine de, gitmesin bir yere.

yalnızsın demektir.

maalesef…

hiçbir şey olduğu gibi başladığı gibi kalmıyor..

insan da kendini geri çekmek bir adım geride durmak istiyor.. sonrası zaten bir bakmışsın kimse kalmamış.