evde kütüphane oluşturma takıntısı

önceki yıllarda pençesinde kıvrandığım bir takıntıdır. öyle ki koli koli kitaplarımı her gittiğim şehre götürerek kendime ve bana yardım eden kişiye zulmettiğim bir tür hastalık.
sonradan anladım ki; içine notlar almadıysam, herhangi bir sözcüğün altını çizmediysem birine kitabı vermek; o kitabın evimde bir rafta durmasından çok daha mantıklı.
geri gelmeme ihtimali yüksek olsa da kitapları ödünç veriniz efendim, yahut hediye ediniz, paylaşınız...

takıntı değil hobi diye düşünüyorum. kitaplarımı birine verir miyim? asla.

ne zaman kitap okumaya başlasam bir hayaller bir hayaller sonra bu hayaller puf oluyor ve diyorum ki kütüphane kullan ne gerek var ona buna *. şuan ki düşüncem de bu yöndedir, pandemi bitse de kütüphaneye gitsem .

takıntı değil de böyle bir arzum var evet. kızıma bırakabileceğim en güzel miras olduğunu düşünüyorum..

bu takıntı değil bence. çocuklarım onlar benim, tüm birikimim.