eve gelir gelmez pijamaları çekmek

on of tuşu neyse pijama ve dışarı kıyafeti de o bence. akabinde yüz yıkama ve ev modu hazır

evim evim güzel evim dediğin andır.

mutluluğun özetidir.

guvenli alanina yani evine kavusunca insan, en tabi haliyle nefes almak ister. bundan mutevellit cikarilmis olanlar kiyafetten ziyade aslinda mevki makami, unvani, sahip oldugu sorumluluklaridir da. bunlarin verdigi yuk kiyafetle bir kanara atilinca insan maskesiz en “ben” haliyle en konforlu haline burunmek ister. ve dolayisiyla da bu gercekci haliyle en rahat hissettigi kiyafetleri; pijamalarini tercih eder.
insanin pijamalariyla olan o hakiki baginin hikayesi tam olarak budur sozluk. insan en cok pijamasinin icinde hakikidir evet.

bir g*ttaşı yaklaşıyor efendim.

iş yerinde sarf ettiğimiz çabalarımızı, oradaki yorgunlukları, yaşadığımız zor anları, bazı günler için bitmesini adeta iple çektiğimiz mesai saatlerinin hepsini de o kıyafetleri çıkararak atarız bir köşeye. ben mümkün oldukça dağınık şekilde bırakmam asarım, başlarda çok dağınık şekilde çıkarır atardım, hemen o ruh halinden çıkabilmek adına, sonraları daha düzenli olmak adına çıkarıp asmaya başladım kıyafetlerimi.

işten eve geldikten sonra günü bitmiş kabul ettiğim için ya ne olacağıdı minvalli karşıladığım detay.

buradan öteye gün yok.
kanepeye uzanıp battaniyeyi çekip bilgisayarı açıyoruz,
bana kış böyle geçiyor dendi.

allah böyle bir yazgı yazmamış , çok isterdim.
eve zor geldim ya. ne içtim ben. babam diyor seni arıyorum kaç dakikadır. arama kardeşim. ara mı dedik. kendimi salıyorum şimdi başlıklara, geçmiş olsun.

oh beee, dunya varmiisss!

dedirten mevzu. huzurla esdeger bi' eylem bence bu. bir kere cok seker oluyorsun. bu arada pijamalarin takim olmali. alti farkli renk ustu farkli renk olunca gariban hissettiriyor. her an biri gelip huzur kacirakmis gibi, sallantili bir ruh hali. yine de seker. sevimli filan.