evin sırlarla dolu salonu

yıllardır kapısı misafir gelmediği için açılmayan, sadece bayramdan seyrana girişin serbest olduğu, bunun dışında annelerimizin nasa üssü hassasiyetiyle yaklaştığı odanın halidir. kimse girmez, buna rağmen yerler süpürülür silinir, koltuklar silinir, tozlar alınır. şekil şemal değiştirilir... neymiş ya misafir gelirseymiş. gelirse oturma odasına geçsin canım o da insan nihayetinde.

hâlâ böyle odaların varlığının olmasına şaşırdım. demek ki eskimeyen bir gelenek.

eskiye göre tek farkı artık kapılarının kilitli olmayışıdır. kışın peteği açılmadığından çok soğuk olur.

eskiden eve görücü gelirse diye hep hazır tutulurmuş. şimdi çat kapı gelecek görücü kalmadığından salona da gerek kalmadı.
bu arada, eskiden bir evde dünüre çıkacak kızın olduğu anlaşılsın diye sabah temiz bir beyaz havlu paspasın üzerine serilip kız arayan görücülere tüyo verilirdi.

fakir evidir. bahsedilen yerde akşamları oturup keyif yapma gibi bir lüks yoktur.

sır mır yok, evin pratikte hiçbir değerinin olmadığına işarettir.

aslında bu başlığa yardır yardır dalardım da hay may açmış, şimdi bişi yazsam gebertir beni.

o yüzden efendi gibi üzücü bir ev yazıp uzayalım.

bir osmanlı saray adetidir. ayşe kulin'in osmanlı ile ilgili serisinde okumuştum.
oturma odasında oturulur, salon misafirlik saklanır.
yüzde yüz köylü olduğum için şehirli olmadığım için hiç uygulamadım.
köyde, bir tarafı mutfak olan oda olur, onun yanında soba olur, gelende orda oturur, ev halkı da. benim salonda öyle, sobası yok sadece.

salon evin en büyük odası en gösterişli odası olmasına rağmen bazen depo bazen çamaşır odası...