evlerin can sıkıcı özellikleri

salondaki üçlü koltuğun üzerine 18 tane yastık konması. oturayım desen oturamıyorsun. yastıkları öteye alayım desen olmaz, diğer koltuklara koyman gerek. hadi olmadı kıyıya kenara istiflesen. olmuyor

yemek kültürünün bu kadar aktif olduğu bir millette mutfakların küçüklüğü inanılmaz.
sanki amerikalılar gibi hazır yemek yiyoruz da mikrodalgada ısıtıyoruz.
bizim evlerimizin mutfaklarının büyük olması lazım ve bir yemek odası da olması lazım.
dolayısıyla minimum ev m2 130 falan olmalı.
istanbulda bunun yarısı kadar evler kapış kapış gidiyor

ayrıca;

içindeki insanlar.

işten eve gelince kapının önünde bir sürü ayakkabı görmek.

çok az pencerelerinin olması veya pencerelerin çok küçük olması. iki durum da bence fazla can sıkıcı. mesela çok pencereli bir evde hiç canım sıkılmaz benim. çok pencere yapın, pencere önemli.

malzemeden çalınan duvarları sayesinde edinilen, komşularla ortak yaşam şartları.kederini ,sevincini ister istemez paylaşmak .

iyi güneş almaması.

bir de üstteki yazarın dediği gibi pencerelerin küçük ve az olması çok can sıkıcı oluyor. her ev boydan boya fransız pencere olsa ne güzel olur.

huzursuzluğun daima olması,yüksek sesle konuşmak/tartışmak.

koridorun çok dar olması. sivri kenarlar. bunaltıcı perdeler. halısızlık.

balkon. balkonların küçük olması.

bizim gibi kiraciysaniz mutfak dolapları ve banyosu güzel olan ev bulmak çok zor . güzelide çok pahalı. söyleyeceklerim bu kadar. birde apartmanda yaşamayı hala öğrenmemis komşular can sıkıcı oluyor.