ben çıplak tenime röpteşambır giyiyorum. önünü kapatmadan evimin en manzaralı penceresinin önüne dikilip uzaklara bakarak kahvemi yudumluyorum.

sonrasında baktığım yöndeki evlerin perdeleri bir bir kapanıyor. 5-10 dakika sonra da kapım çalınıyor. kendi evimde nasıl giyineceğimi söyleyen bi densizin "karımız var kızımız var" zerzenişiyle karşılaşıyorum. "olmak ya da olmamak..." diye lafa girecek gibi oluyorum ama yapamıyorum. sinir harbi öyle büyük ki araya girmek mümkün olmuyor. haliyle ben de sinirlenmeye başlıyorum ortamın geriliminden ve "senin karın kızın sapık gibi beni mi dikizliyor" çıkışında bulunuyorum.

apartmanda iki adam, biri anadan üryan diğeri sinirli yumruk yumruğa kavga ediyor. o sırada işgüzar komşu çocuklarından biri sanırım açık kapılara karşı kapatmaya yönelik bi dürtüsü var gidiyor evin kapısını kapatıyor. kavga büyüyor, bakıyorsun baş edemeyeceksin, güvenli yerine evine kaçmaya çalışıyorsun ama o da ne? kapı kapalı.

karakolda röpteşambırının önü sıkı sıkıya kapalı, ağzın yüzün mor ifade vermek için sıra bekliyorsun. entel olmakta zor azizim bu devirde.

devamını gör...

(3) (0)