gecemavisi

çok acı çektim. hala daha çekiyorum. insanları acıları ve yaşadıkları olgunlaştırırmış. ve o acılar sayesinde güçlenirmişiz. ben galiba çok erken olgunlaşmaya başladım. doğduğumda başlamış benim güçlenme serüvenim. bu yüzden yaptığım ve yaşadığım hiçbir şeyden pişman olmamaya çalıştım. ne kadar becerebildim bilmiyorum. çok sevdiğimi kaybettim, çok ağlayarak günlüğüme yazdım, çok evden kaçma girişimim oldu mesela. hayat acımasız değil. sadece yaşadıklarımız ve bu yaşadığımız şeylere sebep olan insanlar kötü ve acımasız. bu yüzden yıkılmadım hiçbir zaman. ne zaman düşsem dizim kanasa ağladım, bağırdım anne diye ama yanımda yaramı sarabilecek bir annem yoktu. çok uzaktaydı keşke ölmüş olsaydı da en azından mezarına gider annemi güzel hayal ederdim diyordum. ne o gelip yaramı sardı ne de öldü.. yine kendim sardım yaramı ve ayağa kalktım. annemin gelmeyeceğini fark ettikten sonra artık anne diye ağlamadım. ağlayamadım. çünkü görünürde o küçük kimsesiz kız çocuğu yoktu. tamamen yok edemezdim o küçük yaralı kız çocuğunu. onu tamamen yok etmek beni insan yapan bütün duygularımı yok etmek demekti. ruhumu yok etmek demekti. merhametimi, vicdanımı, sevgimi.. içimde kimsenin bulamayacağı bir yere sakladım onu. yeteri kadar yara almışken kimsenin daha fazla onu incitmesini istemiyordum çünkü. tek başına çok yalnız o orda biliyorum, hissediyorum ama yanına başka birini koyamayacağım kadar kimseye güvenmiyorum. o kadar çok zedeleyip yok ettiler ki insanlara olan güvenimi kimseden kötülükten başka bir şey beklemiyorum artık. insanlar kötüdür. bazen insanlardan o kadar çok nefret ediyorum ki onların içine çıkasım dahi gelmiyor. yine de dünya dönüyor. insanlar doğup yaşayıp ölüyor. tabi buna yaşam denirse..

başka yazarlara empati yoksunu dedikten sonra kendi empati yapamayan, boş düşünceli bir yazar adayı.