gecemavisi yazar profili

zaman kavramı.. insanoğlu bence zaman kavramını hiç anlayamamıştır. sürekli bir koşturmaca halinde zamanın nasıl geçtiğini ruhlarımız bile duymazken, anlamazken, biz bile kendimizi zamanın içine bırakıp sürükleniyorken nasıl bir şeyleri zamana bırakmayı tercih edebiliriz ki? zaten çoğu şeyi farkında olmadan zamana bırakıyoruz. zamana bırakmak.. bence zamana bırakmak hiçbir şeyi geçirmiyor. hiçbir şey eskisi gibi düzgün olmuyor zamana bırakınca. sadece acı veren bir şeyse acısı hafifliyor. zamanın yaptığı tek şey hafifletmek..

hayatımı yazsam roman olur derler ya ben yazsam 5 ciltten aşağı roman çıkmaz maalesef. hani buralarda bir yerlerde yayınevinden birileri varsa beni bulsun. şaka bir yana kendimi kötü hissediyorum, annemle aram bozuk (ki hiçbir zaman düzgün olmadı), ruhsal olarak çöküşteyim ,babaannem vefat etti ve bu yüzden bizim ailede kartlar yeniden dağıtılmak zorunda kalıyor (hayatımın bazı ufak tefek de olsa bir şeyleri değişebilir demek), derslerim dağ gibi oldu (üni 3. sınıftayım kalmış şurda bir bu dönem, bir de gelecek senenin ilk dönemi) artık bir an önce mezun olmam lazım, maddi açıdan zorlanmaya başlayacağım "kartlar" yüzünden, bir yandan bir yerlerde çalışmam lazım, bir yandan kpss'ye hazırlanmam (ki şurda kalmış kpss'ye kaç ay ne b*k yiyeceğim bilmiyorum maalesef). ah ah daha çok şey var da parmaklarımda derman kalmadı. yaz yaz bitmez tükenmez dertlerim var. allah kimseye kaldıramayacağı derdi vermezmiş ya bende de ne biçim bir kaldırma kuvveti varsa hala dayanıyorum mübarek.. neyse allah kaldırabileceğimiz yüklerle bizi sınasın amin..

bence en önemli şeylerden birisi vicdan muhasebesi. düşünün o insan o an ölse şunu eksik yaptım keşke daha fazlasını yapsaydım, keşke kötü davranmasaydım, onu üzmeseydim, ona bağırmasaydım, onun kalbini kırmasaydım diye dövünür müydünüz ? yoksa ondan yana içim rahat ona iyi baktım, iyi davrandım, onunla güzel anılar biriktirdim, onu kırmadım, onu incitmedim mi derdiniz? bu soruyu o kişi ölmeden kendinize sormalısınız. çünkü farkında olmadan bir anlık öfke ile yaptığımız çoğu şey gelecekte o kişiye bir şey olunca asla peşimizi bırakmıyor, sürekli aklımızda oluyor. bu yüzden en güzeli o kişiye bir şey olmadan kendi içimizde bunun muhasebesini yapmak. eğer ki bu vicdan muhasebesinden düşük not almışsak, bir eksikliğimiz varsa, içimiz rahat etmiyorsa bunu düzeltmek için harekete geçmemiz ve vicdanımızın her zaman rahat olmasını sağlamamız yapmamız gerekenler arasında..

çok acı çektim. hala daha çekiyorum. insanları acıları ve yaşadıkları olgunlaştırırmış. ve o acılar sayesinde güçlenirmişiz. ben galiba çok erken olgunlaşmaya başladım. doğduğumda başlamış benim güçlenme serüvenim. bu yüzden yaptığım ve yaşadığım hiçbir şeyden pişman olmamaya çalıştım. ne kadar becerebildim bilmiyorum. çok sevdiğimi kaybettim, çok ağlayarak günlüğüme yazdım, çok evden kaçma girişimim oldu mesela. hayat acımasız değil. sadece yaşadıklarımız ve bu yaşadığımız şeylere sebep olan insanlar kötü ve acımasız. bu yüzden yıkılmadım hiçbir zaman. ne zaman düşsem dizim kanasa ağladım, bağırdım anne diye ama yanımda yaramı sarabilecek bir annem yoktu. çok uzaktaydı keşke ölmüş olsaydı da en azından mezarına gider annemi güzel hayal ederdim diyordum. ne o gelip yaramı sardı ne de öldü.. yine kendim sardım yaramı ve ayağa kalktım. annemin gelmeyeceğini fark ettikten sonra artık anne diye ağlamadım. ağlayamadım. çünkü görünürde o küçük kimsesiz kız çocuğu yoktu. tamamen yok edemezdim o küçük yaralı kız çocuğunu. onu tamamen yok etmek beni insan yapan bütün duygularımı yok etmek demekti. ruhumu yok etmek demekti. merhametimi, vicdanımı, sevgimi.. içimde kimsenin bulamayacağı bir yere sakladım onu. yeteri kadar yara almışken kimsenin daha fazla onu incitmesini istemiyordum çünkü. tek başına çok yalnız o orda biliyorum, hissediyorum ama yanına başka birini koyamayacağım kadar kimseye güvenmiyorum. o kadar çok zedeleyip yok ettiler ki insanlara olan güvenimi kimseden kötülükten başka bir şey beklemiyorum artık. insanlar kötüdür. bazen insanlardan o kadar çok nefret ediyorum ki onların içine çıkasım dahi gelmiyor. yine de dünya dönüyor. insanlar doğup yaşayıp ölüyor. tabi buna yaşam denirse..

yarın başsağlığı için gelicek herkes biliyorum. sabahtan beri ağladığımı düşünürsek başım çatlıyor ve deli gibi uykum var. ama gözümü bir türlü kapatıp da uyuyamıyorum babaannem geliyor gözümün önüne...

acı bir gerçek var hayatta, o da ölüm... aydın'da okuyorum. aydın'dan izmir'e ben gelene kadar babaannem son nefesini vermiş. babaannemi en son 3 hafta önce görmüştüm. son 2-3 gündür beni sayıklıyormuş. kendime çok kızgınım. yaşadığım, yaptığım hiçbir şeyden pişman olmayan ben bir önceki gün izmir'e gidebilecekken gitmediğime o kadar çok pişmanım ki.. beni 20 yıl boyunca büyüten, bakan, kahrımı da sevincimi de çeken canım babaannem. seni kırdığım, üzduğüm, sana çabalamadığın için bağırdığım, kendini amcamın vefatından sonra saldığın zaman kızdığım ve seni erkenden gelip göremediğim için özür dilerim. çok pişmanım.. dedem yüzünden bir gün yüzü göremedin be babaannem umarım amcama kavuşmuşsundur. umarım gittiğin yerde mutlusundur. bu hayatta özellikle son 5 yıl çok acı çektin. ölümü kabullenemiyor bir süre insan. hani beni hastaneye çağırsalar da refakatçi ol deseler koşa koşa giderim başına. hala şaka gibi geliyor bana inanamıyorum. ölüm var arkadaşlar. her an her şey olabilir her an birimiz ölebiliriz. bu yüzden lütfen keşke demeden önce, yaptıklarımızdan veya yapamadıklarımızdan pişman olmadan önce iyi düşünün. sonra gerçekten kafanızı dağlara taşlara vuruyorsunuz ama hiçbir fayda etmiyor.. ölüm diye bir şey var kime ne zaman denk geleceği belli olmayan. o yüzden sevdiklerinize sıkıca sarılın ve bir anlık gelen öfkenin kölesi olup sevdiklerinizi kırmayın. çünkü kırılan kalp iki taraflı da düzelmiyor. karşınızdaki insanın kalbi yeniden yapışmıyor ve siz çok pişman oluyorsunuz... ikili mağlubiyet almamak için birbirinize iyi davranın çünkü onun acısı hiçbir zaman geçmiyor ve her zaman hatırlıyorsunuz...

bence aşk yok..

evlenmişsin. bunu sen de biliyorsun ama ben yeni öğrendim. ve bizim hayallerimizi o kızla gerçekleştirecek olmanı kabullenemiyorum. bütün cefalarını ben çektim.. anlaşılan sefası o kıza kalmış...

asla unutmamamız gereken insanların üçe ayrılır.
zor anında yardım eden insanlar.
zor anında seni terk eden insanlar.
ve seni o zor duruma sürükleyen insanlar..

hiçbir şeyden pişman olma çünkü yaşadığın her şey sana + veya - bir şey kattı..

altyazılı film adamdır. daha da bir şey demiyorum..

şu sıralar çok yapmak isteyip yapacak arkadaşımın olmamasından kaynaklı yapamadığım şeydir..

ne çabuk geçti zaman. 1 yıl önce bu başlığa yazmıştım, yeniden yazıyorum. "okulunu aksatmadan mezun olmuş olduğumu düşünerek umarım bir baltaya sap olabilmişimdir. umarım beni seven ve benim sevdiğim birini bulmuşumdur. umarım mutluyumdur. umarım şu geçirdiğim 1 yılı dolu dolu pişman olmadan geçirmişimdir. umarım yaşadığım hiçbir şeyden hala pişmanlık duymuyorumdur. umarım kendimi düşünmeye başlayıp kendimi çok seviyorumdur. ve umarım haddini bildirmem gereken insanlara çoktan haddini bildirmişimdir..."

babamın benim gerçek babam olmadığını öğrendim. annemle babam ayrılmış ben 1 yaşındayken. beni babaannem ve dedem büyüttü. şuan 21 yaşındayım. annemin davranışlarından bir şeyler tahmin ediyordum hep. aklımdaki belirsizlik beni yiyip bitiriyordu. öyle bir belirsizlikti ki ne yapacağımı bile bilmiyordum. araştırmaya neresinden başlayacağımı, öğrenmek için ne yapmam gerektiğini.. hayatımın yalanlar üstüne kurulu olduğunu öğreneli çok olmadı. annem beni doğuracağı sırada hastanedeyken bir telefon gelmiş babama. "o kız benim kızım" demiş adamın biri.. annemin geçmişi o kadar kötüymüş ki babam beni almak için çok uğraşmış. bu sırrı hep saklamış. beni kendi kızı gibi büyüttü, her şeyden korudu. hiçbir zaman babam konusunda sıkıntı çekmedim. buna seviniyorum ve ona çok minnettarım beni annemden kurtardığı için ama yine de annemin yaptığı şeyi kabullenemiyorum. bunu bilmesine rağmen babamı her durumda kötüledi, beni babama karşı doldurdu.. keşke annemin kızı değil de babamın kızı olsaydım. biyolojik babamı merak etmiyorum değil. ama sadece merakla kalıyor. buna rağmen hala güçlüyüm. derler ya ne kadar büyük acı çekip atlatırsan o kadar güçlü olursun diye. içimde hala yaralı bir kız çocuğu var bunu inkar edemem. sadece zamanını bekliyorum. hayatımı mahveden insanlardan intikam almak için.

bu aralar aklıma takılan yaptırsam mı dediğim olay. aklımda bir şüphe ile yaşayacağıma yaptır gitsin diyorum. ama eğer gerçek çıkmazsa ne yapacağımı bilmiyorum. sanırım..

merhamet, insanlık bilmeyen ve empati yapamayan bir yazar. filistin başlıklarına benim meselem değil diyebiliyor

filistin'de olanlar herkesin meselesidir. benim meselem değil diyenler merhametten nasibini almamış, empati yoksunu ve acıması olmayan varlıklardır. dikkat ederseniz insan demiyorum varlık diyorum. dünyadaki her haksızlık benim meselemdir. örnek olarak; tavşan ralph için dünya ayağa kalktı bir çok marka hayvan deneyi yapmaktan vazgeçti biz buna farkındalık yaratmak diyoruz. paylaşım yaparak bunu belki durduramayız ama farkındalık yaratıp insanların vicdanıyla baş başa kalmasını sağlayabiliriz. konu insanlık ve müslümanlara yapılan eziyet. doğu türkistan'da binlerce çoluk çocuk öldü. nedenleri neydi öldürmek için çünkü müslümandılar. milyonlarca insanın inandığı ve türkiye'de çoğu insanın mensup olduğu dine uydurma diyenler var ama bu hakkı onlara kim verdi onu da sorgulamak lazım. evet düşüncelerimizi belirtiyoruz burda ve gerçek hayatta. anayasa.26. madde düşünce ve ifade özgürlüğü... ama bu düşünce benim sınırıma giriyor inancıma ve bir çok insanın inancına saldırıyorsa buna izin verilemeyeceğini düşünüyorum.

kurtlar sessiz kaldı diye çakallara meydanı bıraktı sanmayın..

kore'de kadın evlense dahi kocalarının değil kendi soyadlarını kullanmaya devam ederler.

kanal istanbul yorumunu gördükten sonra takibe aldığım tanımak istediğim birisi.