geçmişi düşünmek

son zamanlarda sürekli geçmişi düşünüyorum. anılarımın içinde kayboldum. özellikle balkona çıktığımda havadaki hafif esinti, insanların telaşlı yürüyüşleri, kuş sesleri eşliğinde pek çok anı musallat oluyor resmen. düşünmek istemedikçe düşünüyorum. aslında hatırladıklarım çok yüksek oranda güzel anılarım oluyor . fakat güzel olması da özlemi beraberinde getirdiği için üzüyor beni . özlemek bana göre savaş aslında. ruhsal ve fiziksel bir yorgunluğa neden olan, tarif etmeye çalıştıkça boğazında düğümlenen, bazen gözünden birkaç damla yaş düşmesi ile teslimiyet bayrağının çekildiği içsel bir savaş..

ziyan.

geleceği ziyan etmekten başka hiçbir halta yaramayan duygu durumu

acilen vazgeçilmesi gereken bağımlılık yapan bir çeşit zehir gibidir. bir başladın mı durduramazsın sen durduramadıkça daha da büyür. peşini bırakmayan korkutucu bir hayalettir adeta. ondan kurtulmak için acilen hayalet avcılarıyla temasa geçmen gerekir *.

berbat bir eylem düşündükçe insanın canını yakan mahveden birşey bir an önce bu durumdan kurtulmal gerekir. kurtulmadığı sürece anı yaşamak şöyle dursun gelecek bile ağır gelir.

insanın kendisine yaptığı en kolay saldırı ve şu anki zamanı azap verici anlara çevirmesini en kolay yöntemi geçmiş zamanı şimdiye taşıması.
bu tamamen yapısal bir durumdur aslında. olaylar v hadiseler konusunda daha hassas olan insanlarda yaşananlar iz bırakıyor beyin bunları hiç bir şekilde derinlere atmıyor. ikidebir yüzünüze çarpmak ve hayati zehir etmek için kenarda köşede tutuyor. lakin daha vurdumduymaz karakterde oturup geçmişe yakinmayi üzülmeyi pek göremezsiniz. beyindeki sartlanma iki tiptede tamamen farklı çalışmaktadır.
ve işin gerçeği de şu ki bu çok da değiştirilebilir bir şey değil. genetik faktörler bunda etkili olduğu için bazı insanlar fazla düşünme gibi bir bela ile lanetlenmistir.

geçmiş zaman diye bir zamanın varlığını otomatikman kabul etmek cesurcadır, şimdiki zaman dışında herhangi bir zamanın varlığını varsaymak da cesurcadır, 1 saniye önceki zamanın gerçekten var olup olmadığı insan beyni tarafından algılanabilecek bir mevzu değildir, gözlemlendiği için algılanabileceği yanılsamasına kapılınabilinir*...
gel gelelim, söylediklerimi nasıl deli saçması gözükmeksizin aktarabilirim, kestiremedim. kendimi anlatabildiğim birileri olursa, mesaj kutuma da beklerim...
en valid örnek olarak albert einstein diyebiliyorum, ki o sadece buz dağının görünen kısmıdır.

insanı fazlasıyla hüzünlendirir.

normalde geçmiş geçmişte kaldı der geçerdim. lakin günümüze nazaran geçmiş çok güzeldi. bu yüzden paradokstan çıkamıyorum.

izafiyet teorisi gibidir, bazen 5 gün öncesidir bazen 20 yıl öncesidir geçmişi düşünmek. ama hep bir yerlerde özlem barındırır 5 gün de olsa 20 yıl da.

geçmişi düşünmek önemlidir ancak niye ve nasıl düşündüğünüz daha önemlidir.

eğer yaşanan olumsuz bir olayı sürekli hatırlayıp duyguları tekrarlamanıza sebep oluyorsanız, yapmayın. hatalıdır.

ama eğer geçmişteki hatayı, sebeplerini, sonuçlarını, sizde uyandırdığı duyguları, hatanızın olup olmadığını değerlendiriyorsanız; yapın. en doğrusudur. çünkü tecrübe ancak yaşanılan olayı işlemekle kazanılır.

herkes kötü olaylar yaşar ancak herkesin olaylara direnci farklıdır. bunun sebebi kiminin "yaşandı bitti" olarak bakması, kiminin ise yaşadığı her şeyin onu o yaptığı bilinciyle "öğrenmem gereken şeyler var" düşüncesinde olması.

tekrar söylüyorum; tecrübe yaşamak değildir, tecrübe yaşanılanı düşünmek, çözümlemektir.

sürekli mutsuz hissetmenin ana nedenidir. bundan kurtulabilmek için boş zamanlarımda leptopta oyun oynayıp müzik dinliyorum.

ömrü çürütür yavaş yavaş. geçmişi yarına taşımak , hayatınıza kibrit suyu döküp yakmakla eşdeğerdir.

sanki biraz lükse kaçan davranıştır.

ne kadar mutlu bir geçmiş yaşarsanız yaşayın geçmişi düşünmek acı verir. elinizde tutmak istemiş ama tutamamışsınızdır, bu acizliğin buz gibi göstergesidir.

geçmişi düşünürken kafa sola doğru eğilir.

gerekli ama şart da değil. bünyeniz kaldırmıyorsa hiç bulaşmayın.

not: yatırım tavsiyesi değildir.

geçmiş bir tozdur. üfle gitsin! * )