hadi gidelim

reşit olmadan önce izlenirse insanı olumlu yönde değiştirebilecek, eşşek kadar adamken izleyip de çok beğendiğim, orijinal adı onward olan pixar'ın animasyon filmidir. pixar animasyon stüdyoları'nın belki de en hakkı verilmemiş yapımıdır. teknik değerlendirmeleri bir tarafa bıraksak dahi, burada çok dokunaklı bir abi kardeş ilişkisi işlenmektedir. gavurların "coming-of-age" dediği türden bir filmdir. yani artık çocukluktan çıkıp hayatta sorumluluk alma teması baskındır eserde. elbette bu epik bir fantezi filmi olduğu için burada alınan sorumluluklar da dünyevilikten ötede ve bir sfenks heykeli kadar ağırdır.

filmin konusu aslında bir çocuğun yaşayabileceği en travmatik ve trajik şeylerden biri üzerine kurulmuştur ama bu bir fantezi filmi olduğu için buradaki abi ve kardeş için çok da üzülmeyiz. filmciler de "pathos" odağını daha çok abi kardeş ilişkisine yöneltmiştir kasıtlıca; başarıyla da kanalize etmişlerdir bence burada işlenen durumu/dramı fantastik bir maceraya ve filmi acıklı yapmaktan kurtarmışlardır. *

bir taraftan bakarsak, hadi gidelim'e, tipik bir "quest" * temalı film diyebiliriz, yüzüklerin efendisi'ndeki gibi; ama bir taraftan da bu, bu kadar zengin içerikli ve samimi bir filme biraz haksızlık yapmak da olabilir. pixar'ın teknik üstünlüklerinin de nimetlerini görmekteyizdir tabii filmi izlerken.

yapım görünene göre ergenleri ve genç yetişkinleri asıl hedef noktası/kitlesi yapmıştır ama bana göre fantastik işleri seven çoğu kişi bu filmi beğenebilir. "the manticore" karakteri müthiş eğlenceli mesela. o karakterdeki başta olmak üzere, ses oyunculukları da muazzamdır bu animasyon filminde.

bana göre studio ghibli ve pixar animation studios'un artık ciddi dungeons & dragons işlerine el atmaları gerekiyor. hadi gidelim gibi filmler de güzel de, neden bunların daha yetişkinlere yönelikleri de yapılmasın? japonlar dungeons & dragons: shadow over mystara diye bana göre gelmiş geçmiş en iyi "arcade" oyununu yaptılar; studio ghibli de neden böyle bir film çekmesin mesela? fantezi filmlerini gerçek oyuncularla çekmek çok daha külfetli ve maliyetli bir şeydir diye tahmin ediyorum; tabii ki yüksek bütçelilerini kıyaslıyorum burada. ayrıca ben mesela baldur's gate'i beyaz perdede bir animasyon filmi olarak görmek isterdim.

neyse, bu film bence çok güzel yine de.

henüz izlemediyseniz bir şans verin derim!

eğlendiren, heyecanlandıran, fazlasıyla hüzünlendiren, duygu patlaması yaşatacak türden bir animasyon filmi.

duygusal kısmının benim için daha ağırlıkta olduğunu söyleyebilirim, özellikle son kısımlarında ağlamamayı başarabildiğim için kendimle gurur duyuyorum.
kendimden de birçok şey bulabildim filmi izlerken. özellikle lan'ın kendi içerisindeki korkuyu yenme çabasını, kendine duyduğu inançsızlığı, farkındalıklarını izlerken resmen kendimi izliyormuş gibi hissettim.

aslında nasıl dışarıdan bakınca duygularımın nasıl göründüğünü de anlamış oldum bu sayede, sevdiğim insanların bu konulardaki bana olan inançlarını ben de lan'a karşı hissettiğim için artık daha iyi kavrayabiliyorum bu konuyu. yani kavrayabildiğimi umuyorum desem daha doğru olur*.

konusuna gelecek olursam elf olan iki kardeşin babalarını yeniden dünyaya getirmeye çalışırkenki maceralarını izliyoruz kısacası.
bunun için sihire ve belli fantastik hikayelere ihtiyaç duysalar da yine de amaçlarından sapmadan her türlü mücadeleyi verirler. bu mücadele sırasında iki kardeşin aralarındaki bağlar da fazlasıyla artar.
her ne kadar biribirinden çok farklı iki karakter olsalar da ortak bir amaç için kendi farklılıklarını kullanarak birlik olurlar.
iki kardeşin arkadaşlığı, dostluğunu izlemekte aşırı hoştu. birbirleriyle kurdukları diyaloglar, aralarındaki bağların güçlenmesi, fedakarlıkları... izlerken tebessümle izledim resmen ikisinin olduğu kısımları.

fazlasıyla beğendim.
*