hayat pahalılığının artık dayanılmaz bir boyuta ulaşması

20 yıllık akp iktidarı ve rte yönetiminde olandır. istedikleri kadar beton ve asfalt yığını yol ve köprü açıp, hikaye anlatsınlar. ülkenin tek gerçek gündemi ve derdi budur; hayat pahalılığı ve geçim sıkıntısı.

akp ile önce ev sonra araba almak hayal oldu. ardından elektronik ürün yani telefon ve bilgisayar. sonra kırmızı et, beyaz et derken, artık yumurta, peynir, bakliyat gibi sıradan ve dünyada en ucuz olan ürünleri almak bile hayal oldu.

bu ülke 2.dünya savaşı döneminde, kıbrıs hareketi yüzüne olan ambargo döneminde, 90'larda hatta 2001 krizinde bile böylesi bir şey görmemişti. kriz vardı ama temel gıda ürünlerine insanlar çok rahat ulaşırdı.

yahu 1 kg ezine peyniri ortalama 120 tl,
1 kg kıyma ortalama 130 tl,
30'lu m boy yumurta 45 tl,
1 kilo salatalık 20 tl,
1 kg kuru fasulye ortalama 25 tl.

cidden korkunç ve akıl almaz bir boyuta ulaştı. akaryakıt, doğalgaz ve elektrik gibi şeylerden bahsetmedim bile. hele kiralar, onlar zaten ağza alınmayacak bir düzeye geldi.

ama olsun akp yol yabtı, alınları secdeye değiyor. hem muhalefet çok rörörör. ne önemi var ki, beton yer, asfalt kemirir, şükür edebiyatı ile yolumuza devam ederiz!!.

reyiz milletimizden esirgemeyiz demiş yahu, 100 lira verip 500'ünü geri alacak, gerçek bir ekonomist.

ekşi gündeminde bir benzeri olan başlıktır.

destek olmak için kendi mecramdan yani buradan bir başlık açacaktım ama zaten açılmış önceden.

en kötüsü de ne biliyor musunuz, 1400 km ötedeki ailemin yanına artık dilediğim zaman gidemiyorum. arabayla gidilmiyor, otobüs bilet fiyatları da çok yüksek.

her şey çok pahalı. bu nasıl bir kanıksanmışlık, tepkilerimiz çok cılız. adamın oyu oranı hâlâ %34, bu nasıl bir uyuşmuşluk...

hayat, sözlük anlamıyla: canlı, sağ olma durumu.

düşünün ki sadece sağ kalabilmek için bu pahalılığa katlanmak zorundayız. ya bir de herhangi bir batı ülkesindeki kardeşlerimiz gibi yaşamak isteseydik?

kimse kendine yaşıyorum demesin, bizim yaptığımız hayatta kalmak.

haddinden fazla bir pahalılık var evet ve uçurum daha da fazla açıldı.orta sınıf diye bir kavram kalmadı.zengin daha zenginleşti.olan yine her zaman ki gibi dar gelirliye oldu.

aldığım en ufacık şeye bile gereksiz miktarda para ödemekten, her kasaya yaklaşırken “bunu almasa mıydım ya” diye düşünmekten, bunun stresini yaşamaktan o kadar yoruldum ki…

artık insanlar markete girmeye korkuyor. bir aldığını bir daha aynı fiyattan bulmak zor.
marketler kafalarına göre fiyat belirliyor kim ne kadara kaptırabilirsem diye.
başımızda kide her şeyi normal göstererek kendi cebini doldurmaya devam. yakında yönetecek bir halk kalmıycak ya ölüp gideceğiz ya göç edeceğiz.

millet yurt dışına çıkmanın yollarına bakıyor valla.

pazarda biber 35-40 liraya satılıyor. bu sabah biber yiyemedim. hakkımı helal etmiyorum.

çöpten sebze ayıklayıp tayyip başımızdan eksik olmasın diyenler acından geberinceye kadar çekeceğiz bu çileyi çekeceğiz sanki.

abartı barındıran cümle.

gidin akasyaya zorluya bakın, kafeler tıklım tıklım, keza yollarda araçlar vızır vızır işliyor. nasıl dayanılmaz?

bir ülke gerçeği.

bir sonraki aya borçlu giriyoruz her seferinde. alınan maaşlar bir şeye yetmeyince ay sonuna doğru karın doyurmak için kredi kartları giriyor devreye. 1 liralık şeylere 30 lira, 40 lira ödüyoruz. öyle de kalmıyor. bugün ödediğimiz 40 lirayı, çok değil, ertesi gün arar hâle geliyoruz çünkü 50 lira oluyor 1 gün içinde.

o kafelerde, şurada burada oturanlar zaten "zengin tam zengin oldu, fakir tam fakir" cümlesindeki zenginler. herkes kafelerde de oturmuyor, herkesin arabası da yok, herkes sinemaya gidip bergen'i de izleyemiyor. bunları yapabilen insanları "ülkede sıkıntı yok" demek için örnek göstermeyi bırakın lütfen.* ben kendi cebimi bilirim ve bu dediklerinizi ne ben yapabiliyorum ne de etrafımdaki insanlar... dolayısıyla kimse kalkıp "iyi, en azından gezip tozabilen, tatile gidebilen, 2 arabası olan birileri var. ben de aç kalıvereyim" demez, demeyecek, dememeli.

ülkenin durumu değerlendirilirken en iyiye değil en kötüye bakılır. çok uç örnekler dışında en kötü yaşayan kişiler, onların neyi yiyip yiyemediği, neyi alıp alamadığıdır önemli olan. zenginler yat alabiliyor diye hepimizin alabileceği varsayılmaz. bu kafaları bırakmaz "ben yapabiliyorsam herkes yapıyordur" demeye devam ederseniz yarın siz de yapamamaya başladığınızda sizi kurtaracak kimse kalmamış olur.

son olarak... ortam öyle bir hâle geldi ki ses çıkarmazsan daha da eziyorlar, ses çıkarırsan daha "a" diyemeden kendini hapiste buluyorsun. toplumsal bilinç denen şey bizde yok. o nedenle sesi hakkıyla çıkarması gereken muhalefet partileridir. şahsen benim artık o cihetten de umudum kalmadı pek.

işimiz mucizelere kaldı.

en buyüg reyiz
yol yabdı, köbrü yabdı
namaz gıliyy.

bu gün parkta gördüğüm bir çingene ailesini aklıma getiren başlık.
3 yaşlarında bir kız, 20 yaşlarında bir erkek, yaşı hakkında yorum yapamadığım bir kadın.
kadın sırtında taşıdığı kağıt toplama aracını, parkın yanına bıraktı.
küçük kız koşa koşa tahterevalliye çıkmaya çalıştı.
üzerinde bir şort ve kısa kollu bir tişört vardı.
kadın kızın peşinden tahterevalliyi tuttu kızı yukarı çıkardı.
erkek kızın resmini çekti.
sonra kız indi, kaydırağın ucunda oturdu, erkek onun resmini çekti.
yanımdaki arkadaşım hayat bunlara güzel dedi.
cebinde beş para olmadan gezip mutlu oluyorlar dedi.
biz niye olamıyoruz acaba.
hayat bize pahalı onlara değil mi?
o kadın aslında kaç yaşında.
eve dönüşte aynı aileyi yolda gördüm.
güle oynaya kağıt topluyorlardı.
onlar günlük yaşayarak hayatın tadını çıkarıyor.
hayat mı pahalı, biz mi çok şey almak istiyoruz?