hayatı yaşamıyorum yaşayanları izliyorum hissi

pislik bir histir. insanı daha da yalnızlaştırır. ama hareket etmek veya umut etmekte bazen sadece bir boka yaramayan çırpınışlardır.

bu his ile zaten tüketim çılgınlığının içine sokuyorlar bizi.

facbook, instagram, tiktok...

bize ilettiriyor ve tükettirme arzusuna sokuyor.
hissetme arzusunun bir önemi kalmadı.

benim için tam olarak 2022 yazının karşılığı.
berbat bir his . neden ben ? diye sorgulatan cinsten.

alışınca geçer.

sosyal medya kullandıkça hiç bitmeyecek histir. yaşadıklarınız sizi asla tatmin etmez çünkü hep daha fazlası var nihayetinde. daha güzeli, daha farklısı, daha zengini... muğla'ya tatile gitseniz italya'ya tatile gidenleri görüp eksik hissedersiniz, çok güzel/yakışıklı birisiyle birlikte olsanız sürekli daha iyilerini görüp ilişkinizde tatminsizlik hissedersiniz, çok iyi bir üniversite kazansanız daha iyi bir üniversite kazananları görüp o kadar da iyi olmadığınızı düşünürsünüz. bu liste böyle uzayıp gider, aşağı yukarı herkes bu olumsuzlukların farkında zaten ama bir yandan da kendimize engel olamıyoruz çünkü hiçbirini kullanmadan yaşamak evi bahçeyi satıp dağ evine yerleşmeye benziyor. bunu göze alabilen çok az insan var ve bazı şeylerin de olgunlaşmış olması gerekiyor.

yaşamaktan anladığınız başkalarından gördüğünüz gibi yaşamak, başkalarının yaşadığı gibi yaşamaksa şüphesiz çok kötü bir histir.

taklitçi veya takipçi olarak da bir fikre ulaşabilir insan. benim daha mutlu hissetmek, hayattan zevk almak için neye ihtiyacım var sorusunu kim sormaz ki kendine?

hayat bir doyum elde etme meselesidir. çok geniş imkanlara sahip olmadan yaşamış insanların da ağızlarından, 'iyi kötü yaşadık be biz de bu hayatı' cümlelerini duyarsınız.
kendi düşüncesine göre ve imkanları ölçüsünce gezmiş görmüş, yemiş içmiş, belli başlı ortamlarda bulunmuş biri bunların insana neler hissettirdiğini hatırlayarak dahi olsa teselli bulur.

ama tüm bunların ötesinde ve her şeyin başında şairleriniz, şiirleriniz olmalı, derleştiğiniz şarkılarınız, gezeceğiniz sahilleriniz, iyileştiren rüzgarlarınız, sizi çağıran saatleriniz, dörtten fazla mevsiminiz, çiçekleriniz, sokaklarınız...
muhabbetiniz olmalı canlıyla cansızla.
böyle olduğunda kendinizle dostluğunuz başlar, gelişir.
bunlardan fakir olan birinin hali yamandır.

sen kendi içindeki çiçekleri renklendirmeyi, büyütmeyi, soldurmamayı öğrenemediğin sürece dünyanın bütün güzellikleri bir araya gelse de yaşadığını hissetmekte zorlanırsın.

belki başlıkla alakalı belki alakasız oldu ama içimden geldi işte.

depresyona iter