hayatın ne olduğunu anlayana kadar hayatın bitmesi sorunsalı

tam gözünüzü açıp etrafınızdaki güzelliklerin farkına varmaya başladığınızda, aslında hayattan aldığınız zevkin de yavaştan bitmeye başladığını hissediyorsunuz. aynı şekilde, tüm gençlikteki o sivri ve keskin düşünceler, yavaş yavaş yerini farklı tonlara bırakması ve yaşlılıkta ise tamamen renkleri birbirine girmiş yağlı boya tabloya dönüşmesi ile sonuçlanıyor. hayatının sonundaki bir insana, hayattan ne anladığını sorarsanız büyük ihtimal ile kafasının çok karışık oluğunu göreceksiniz. ama, genelde yaşlılar bu durumda bir öğüt ile çok anlamlıymış ve hayattan bir sonuç çıkarılması gerekiyormuş gibi cevap verecektir.

ancak bir gerçek var ki tıpkı hayatın kendisi gibi hiçbir yolun düzgünü yok. bu hayattan bir özet çıkarabileceğimizi sanmıyorum. sadece yaşanması gerekenleri yaşayıp gideceğiz. sonucun iyi ya da kötü olması da bize bağlı değil çoğu zaman. mümkün olduğu kadar mutlu olmaya çalışmak lazım kanımca, ne kadar mümkünse artık...

ömrümüz çok kısa ve üçte biri uyuyarak geçiyor. dünyadaki sınırsız seçeneklerden çok azını seçerek kendimize bir hayat kuruyoruz. oysa böyle olmasaydı - mesela 200 yıl genç kalabilseydik- mühendis mi oldun, mutsuz musun? mesleğini değiştirmek için önünde uzun bir hayat var. bir sürü ilgi alanın olabilir ve zaman senin için saatli bomba gibi değil. güzel olmaz mıydı? şimdi ise ne yapıyoruz? ortalama bir hayat kurmak için tüm gençliğimizi para biriktirmeye adıyoruz. anın tadını yaşayın demek kolay, peki yaşadığı anın tadını yarınını düşünmeden çıkarabilen kaç kişi vardır?

mutlu olmadan ölüp gidiyoruz.

kpss genel yetenek genel kültür sınavında sözel mantığı anlayana kadar sınavın bitmesi sorunsalı ile eşdeğer anlam taşıyan sorunsal.

bitmesi mi halbuki ben yaşadım ama bir bitmek bilmiyor.
hani hızlı yaşayan erken ölürdü? daha ne kadar yaşamam gerekiyor anlamıyorum. işkencem uzadıkça sinirlerim bozuluyor. anlık ya da saniyelik ya da dakikalar sürecek şey için o kadar yıl yaşanması ve ne kadar yıl yaşanırsa yaşansın illa ki ölünce bir seylerin yarım kalacağı bilinci beni bazen çıldırtıyor.
o yüzden "ölünce hangi şeylerin yarım kalmasıyla gözüm açık gider?" deyip onları tamamlamaya çalışıyordum. sonrasında heveslerim kaçtı. ve hiçbir şey yapasım gelmiyor. bunda ölüm düşüncesinden çok hayat ağırlıkta. kendimi yırtsam dahi ilerleyişim sanki 1 mm'den ileri gidemeyecek gibi geliyor.
sözde biz ülkenin yarınlarıyız. ama ben kendimi baya dünde hissediyorum. bu yüzden dünde kalmak için uğraşıyorum...
hayatın merkezi noktası iyilik. en hevessiz hâlimde bile güzel hissettiriyor. bunun dışında kalan çoğu şey yalan ve anlamsız. onun dışında bir şey yapsanız asla sonuca ulaştırmayacakmış gibi. sonuca ulaştırmayacak şeyler için ömrünüzü adar mısınız? yaşam anlayışınız hâline getirebilir misiniz? hep almadan yaşamak? ben de almayayım o hâlde, kalsın...

olay da bu değil mi. hayatın ne olduğunu anlayabileceğinizi sanmanın kendisi hayattır. anlayamazsınız, biter.

hayatın ne olduğunu daha küçücük çocukken anlamıştım. o zamandan beri bir an önce bitsin diye bekliyorum.
hayatın bir hediye olduğu insanlar var elbet ama ben karanlık taraftayım.