hayattan alacaklı olmak

herkesin mutlaka bir alacağı vardır. hayat bazı insanlara borçludur.

malesef ki bizlerin acınası avuntusudur. trafikte yazılı olmayan bir kural vardır: “yol verilemez, alınır.”

hayat da böyledir. hayattan alacaklarını bekleyemezsin, o lanet olası beyaz/siyah kıçını kaldırıp alacaksın.

bana mutluluk borcu var. hep yarım kalıyor mutluluklarım.

geçende bir sohbette ben o klışe sözü kullandım: hayat yediğimiz kazıkların toplamıdır.
ses geldi: iyi de benim toplam hep büyüyor, nerede duracak bu?

abimin bir kaç sene evvel bana kurduğu cümle bu..hep alacaklıyım gibi düşünme demişti. o zaman ne dediğini anlamadım bile. bu yıl gördüm, çok verimkar olmama şüpheli yaklaşmıştı..az verimli halimi de pek beğenmemişti. ama ben sonunda anladım o akışına alabilmeyi kastediyordu demekki.

hayattan beklenti içinde olmaktır. hep geçmişte takılı kalıp hiçbir şey yapmadan sihirli bir değnekle hayatının bir gün değişeceğini ummaktır. insanı acizleştiren bir bakış açısıdır. onun yerine, kendini hayata karşı borçlu hissetmek yani o güne kadar çektiği acıları yaratıcılığa dönüştürüp hayata, insanlığa faydalı biri olmayı amaçlamak ise, insanı güçlü hissettiren bir bakış acısıdır. yani, acılarını yaratıcılığa dönüştürmek ya da dönüştürememek, işte bütün mesele bu!

hayattan biraz eğlenceli anlar alacağım var.
alıyorum da...
ama işte bitmiyor bir türlü*