her gün yaşamak

bu sabah ansızın kafamda beliren, arif damar'ın kaleme aldığı şiirdir. halbuki aylardır şiirden bile isteye uzak duruyordum.

ışıklı günlerinde düşün,
memleketini, dostlarını, sevgilini,
onlarla kal, dinlen
bırak kendinden bir şeyler,
bir mağlup akşamın mahzunluğu
silinsin gözlerinden.

bir kavga sonunu unut.
sen maceralar peşinde değil,
umutsuz bir yolculukta değilsin.

yaşamak sadece sevmektir, inan bana.
sevmeyenler dünyamızda yaşamıyor.
yaşamak suda, toprakta, insanlarda görünerek;
bir zeytin ağacı gibi,
bir zeytin ağacı gibi, ne güzel
denize yakın olacaksın,
uzayan dallarında, yapraklarında ışık
ta derinlerinde köklerin.
bir zeytin ağacı gibi, bin yıl severek
yaşamak her gün...



kaynak: yoksulduk dünyayı sevdik kitabı sayfa 94.

ne başı belli, ne sonu
kimi bilir, kimi bilmeden
at şu kadehi elinden
her gün binbir türlü dertten
bir doldurur, bir boşaltır
kırılır kadeh en derinden..

kitabın sayfası yok, ortadan...

bir gün de yaşamayız olur biter.

tatilsiz, izinsiz her gün yaşam mesaisi yapmaktır.

mecburiyettir. insan ne kadar istese de bir son veremiyor bu duruma. tatlı geliyor nihayetinde yaşamak, yaşadığını bilmek. tabi yaşamak var yaşamak var. bizimkisine yaşamak denir mi bilmem ama hayatta kalmak daha doğru olur sanki.