herhangi bir konuyu takıntılı hale getirmek

her şeyi kararında bırakmak gerek. ben ve bir arkadaşım 16-17 li yaşımızda çok da geçmişte değil yani 2-3 sene önce deli gibi hep columbine saldırısını konuşurduk. o kadar kafayı bunla bozmuştuk ki giyim tarzımız bile değişmişti. intihara olan eğilimimiz artmıştı. o iki tetikçinin insanları vurduktan sonra aynı anda intihar etmesini karizmatik bulup ara sıra , aynı anda kafamıza sıkmanın haliyle aynı zemin üzerinde aynı anda ölmemizin , ölüme aynı saniyelerde yürümemizin ne kadar havalı olacağını ve ne kadar sıkı bir dostluğun göstergesi olduğunu bile konuşurduk. biz hakikaten kafayı sıyırmıştık. o tetikçilere benzer giyinmeye başlamıştık. birlikte haklarındaki videoları izler , ekşi sözlük , uludağ sözlük , reddit , tumblr da onların hakkında yapılmış yorumlara bakardık. en ufak detayına kadar her şeyi bilirdik. artık 2 sene önceki halimden eser yok. 2-3 sene önceki halime üzülerek bakıyorum. hiç bir şeyi abartmayın asla. güzel bir konuyu abartsanız bile bunun üzerine fazla düşmek sizin zararınıza olur. artık bu konuyu umursamıyorum her şey geçmişte kaldı.*
(bkz: columbine lisesi katliamı)
(bkz: eric harris)
(bkz: dylan klebold)

hangi konuyu takıntı haline getirdiğin ile alakalı bazen insanlık için faydalı bazen de zararlı sonuçlar doğuran bir durumdur.

takıntılı insanlarda görülen bir davranış.

konuyu değil de bir insanı takıntı haline getirmiştim.

insanları takıntı hâline getirmek kadar kötü olmayan durum.

"insanlar konusunda daha az, fikirler konusunda daha çok meraklı olun." demiş marie curie. çok da güzel demiş.

olaylara gelince... titanic konusuna takıntılıyım sadece. gemiyle ve kazayla ilgili her detayı bilmek istiyorum. denk geldikçe hakkında çekilmiş her türlü belgeseli, filmi falan da izlemeye çalışıyorum. bunca kaza oldu dünya tarihinde ama nedense bunun kadar hazin gelmiyor hiçbiri bana.