hiç kimseyi özlemeyen insan

dönüştüğüm insan modelidir.
öyle soğuk bir yapım da yok. uzun bir süredir uzakta ve tek yaşıyorum, henüz kimseyi özle(ye)medim.
gördüğüm zaman mutlu oluyorum o ayrı ama kimseyi de göremiyorum diye karnıma ağrı falan girdiği olmuyor.

ölmüş bir yasayandır..

kendini özlüyordur.

artık özlemeyen insandır. zira sevdikleri ya ölmüş ya da yaşarken öldürmüştür. iki türlüsü de birbirinden farksızdır.

altay öktem'dir.

özlemediğini sanıyordur. fakat ufak bir muhabbete (ve birkaç can alıcı açıklamayı duyunca) özlediğini fark eder.

üniversiteye başka şehre gittiğimde özlememiştim ama dönüp aileyi, sülaleyi bile görünce bir mutlu oluyor insan. ertesi gün dönesiniz geliyor orası ayrı mesele hahaha

çoğu şeyin farkındalığını yaşamış olan insandır.

özlemek... yanlış anlıyoruzdur belki de. birini değil duyguyu özleriz zannımca. biriyle olan bir anıdaki güzel duyguları. geçmişten açılan sohbetler de bu nedenle değil midir? fakat duyguları da özlemeyebiliriz. hiçbir şeye özlem duymayabiliriz. belki de özlemeyi bilmiyoruzdur. olabilir değil mi?

kendisini boş yere üzdüğünü farketmiş olan ve bu yüzden bazı hislerini köreltmiş insandır.

ben...
gerçekten hiç kimseyi özlemiyorum.
çocukluğumda özlerdim.
şehir dışındaki teyzemi...

üniversite yılları geldi.
şehri terk edip, ankaraya okumaya gittik.
ailemi, kardeşlerimi özlerdim.

yani özlemek nedir, bilirim...
bir insanın, burnunda tütmesi...

şimdi o duygu kayboldu.
aylarca görmesem bile ; hiç kimse aklıma düşmüyor.
hiç kimseyi özlemiyorum.
ben nasıl böyle bir insan oldum ; onu da bilemiyorum.
belki insanlara kırıldım ve küstüm.
belki de ; kişilik denilen şey budur.
kişiliğimi buldum belki de.

belki de geçmişte seni kıran, seni üzen, sana kötülük eden insanlar özlenmiyordur.

ya önce can sonra canan sözünü yaşama mottosu edinmiş kişidir ya da kimsesi yoktur, hiç olmamıştır.

yaşamında hiç kimseyi içselleştirmemiştir.