hüzünlü müzik dinlemeyi bırakmak

ciddi ciddi yapmayı düşündüğüm bir hamledir.

her şey duşa girerken müzik dinlemeye başlamam ile başladı. hüzünlü olduğum günlerde hüznüme hüzün katsın diye arabesk parçalar çalıyordum. mutlu iken ise daha keyifli melodiler dinliyordum, en başta da sevdiğim bazı jazz parçaları...

ama sonra iyice bir düşündüm ve içimden dedim ki: "yahu ben niye bok var gibi kendimi daha çok üzüyorum. hep şöyle neşeli şeyler dinlesem ya..." ama gerçekten de, niye kendime böyle bir işkence yapıyordum ki?

bunu düşüneli yanılmıyorsam 5-6 gün oldu, o kısa zamandan beri de hiç hüzünlü bir müzik açmadım. her ne kadar bu kadar kısa bir süre içerisinde büyük bir değişim geçirdiğimi iddia edemesem de, sanki kendimi şimdiden ufaktan da olsa daha mutlu hissediyor gibiyim. sevdim ben bu işi ya...

hüzünlü müzik dinlemeyi bırakınca daha mutlu oluyorsunuz emin olun. kötü bir gün geçirseniz bile dinlemeyin moraliniz daha az bozulur. deneyin her türlü kefil olurum.

hayattan zevk almayı azaltacak bir hamleyi gerçekleştirmek demektir.

benim için imkansız bir şeydir. bırakamam.

herşeye derin anlamlar yüklemeyi bırakmak demektir. daha sonra herşeyin tatsız geldiği ve geri dönüş yapılan olay..

çoğu şeyden vazgeçerim ama bundan asla. hüznü nefretle harmanlayan şarkılara eşlik etmekten onları anlamaktan zevk alıyorum.

eskisi kadar hüzünlü gelmiyor diye bıraktığım şarkılar olmuştu. tuhaf bir duygu. üzülsem mi sevinsem mi bilemedim.

hasretimin beni bıraktığı zamanlarda benim de onu bıraktığım, hasret çektiğimde tekrar geri döndüğüm hüzünlü şarkılar..(karşılıksız aşk bizimkisi, bana gelmelerini beklemeden seviyorum onları, hüzünlendiğimde çekilmez biri olduğum için). onları yeniden dinleyeceğim günler hiç uzak olmadı.. bende tam tersi etki yaratıyor.. duygu durumumun sanatsal bir araçla ifadesi, rahatsız olunan o an'ı daha tahammül edilir kılıyor.. sanki söylemek istediklerini sen söylemişsin gibi..bırakılacak bir paradoks değil..