içinde saygı olmayan sevgi

oscar wilde'in dorian gray'in portresi kitabında şöyle bi cümle okudum "çocuklar küçükken anne babalarını severler, biraz büyünce onları yargılamaya başlarlar ve nadiren affederler" yargılamaya başlayınca kendilerinden beklenip onlara asla verilmemiş olan saygının karakterlerinde ve ruhlarında açtığı yaranın yanında sevgileri ancak kelepçe olur. içinde saygı olmayan sevginin de , aşkında, alışkanlığında ve her ne halt varsa onunda köküne kibrit suyu insin.

içinde sevgi olmayan saygıdan iyidir.

boş sevgidir. saygı, sevgiden önce gelir her zaman.

olmaması olmasından daha iyi olan sevgi .

içinde saygı olmadan sevgi bir işe yaramıyor arkadaşlar

saygı olmayan sevgi seven kişiye de sevilen kişiye de bir nevi eziyettir. saygı göstermediğin bir insanı severken kırabilirsin , üzebilirsin ve bunu şaka olarak kabul etmek zorunda kalır karşıdaki kişi. saygı olmadan pek bir yol gidemezsiniz o sevgiyle.

dışından fiyakalı ama içi bomboş olan eve benzer. dış görünüşünün büyüsüne kapılırsınız; ama içine girip de soluklanacak bir köşe bulamazsınız.

doğan görünümlü şahin gibidir.

ters orantıya sahiptir.

bir toplumdaki düzeni sevgi olmasa da insanların kendinden farklı olana duyduğu saygı ayakta tutar.ikili ilişkilerde ise saygı sevginin guclenmesini sağlar.illaki catismalar yaşanacak ancak öfke anında kontrolsüz olan, sadece kendi duygusal ihtiyaçları ile iliskiyi yuruten taraf digerini yorar ve uzaklaşmasına neden olur.

en ufak bir iğne değmesinde patlayacak olan içi boş bir balona benzer.

saygı duymadığınız birini sevemezsiniz. saygı duymadığınız kişiye karşı duyduğunuz gerçek sevgiden ziyade alışkanlıkların devamıdır, gözü kör bağlılıktır, ego tatminidir, ihtiyaçların karşılanmasıdır, toplumsal normlara uyularak yapılan roldür. saygı azaldıkça sevgi körelir. sonunda elinize kalan sadece adına sevgi dediğiniz zincirlerdir. ancak bu zincirler, bu kelepçeler sevgi olarak adlandırmak yanlış olur.
özellikle aile ilişkilerinde bebekliğimiz ve çocukluğumuzda ancak onlar sayesinde hayatta kalabiliyor olmamız, çaresizliğimize çare olmaları ihtiyaçlara dayalı içgüdüsel bağlanmayı getirir.
dünyanın en kötü annesi, babası bile olsa yaşamsal ihtiyaçlarımızın kaynağı olan kişilere karşı olan bu bağlılığı yıkmak zordur. bazen geçmişten üç beş anıya tutunur insan, bazen toplum ne der diye düşünür, bazen yaşlanan anne babasını sevmese, affetmese bile acır onlara. ancak böylesi bu durumda bu bağlılığı sevgi olarak nitelemek yanlıştır. bu erken çocukluk döneminde güdülenmiş olduğumuz temel bir duygudur.
içinde saygı olmayan sevgi, sevgi değildir.