il postino

1994 yapımı, yönetmenliğini michael radford'un yaptığı film.

--! spoiler !--

film sürgüne giden pablo neruda ile ona mektuplarını getiren postacıyı merkezine alır. neruda'nın yavşak tavırları bir parça canımızı sıksa da postacınin her sözü, her hareketi içimizdeki her boşluğa dolar.

postacı (massimo troisi), gayet sıradan bir hayat yaşarken aşk o sıradanlığı alt üst eder. o zamana kadar etrafındaki güzelliklere dikkat etmeyen postacı, denizdeki dalganın, esen rüzgarın güzelliğini yaşamaya başlar.
bu yeni duygusunu tarif edebilmek için de şiire sarılır postacı. metaforu, imgeyi öğrenir. şiir, aşkla anlaşılır olur, aşk şiirle anlatılır olur.

postacının bu dönüşümü duyguları ile de sınırlı kalmaz. yaşadığı toplumun sorunlarını da benimser, onlarla da uğraşır.
velhasil, aşk ve şiir sıradan bir insanı alır bütünün bir parçası yapar. o artik adanın ve adanın üstündeki her şeyle ilgilidir, herkes için endiselenir. herkes için yaşar.

--! spoiler !--

küçük, arada kaynayan diyalogları yazma gereği görmedim. ızleyin de sizim icin de o guzel sözler ilk defa postacınin ağzından dökülsün.

kelimeler kondurur insanın ruhuna kanatları ve yükselir, yükselir insan o kanatlarla. filmi anlatabilmek için önce kelimelerin gücüne hakim olmak gerek, bu ne kadar mümkündür bilemem, bilemem çünkü kelimeler insanı özgür kılar ve yükseltir onu, yükselmek ise tüm çıplaklığı ile görmesini sağlar aşağıda olanları...

yönetmen kelimelerin gücünün ne denli etkili olduğunu bilse de işin içine ideolojik eğilim girdiği zaman kelimeler anlamını yitirir ve bir hiç olurlar. kelimeler onları ifade eden insana ihtiyaç duyarlar. ideoloji eğilimi başladığı anda kelimeler ikinci planda kalır. anlatmak istediğimi kendimi ön plana çıkararak bir takım kelimeler kullanarak isterdim, fakat başka bir perşembe gününe bırakalım, keza yeteri kadar bölünmüş durumda insanların düşünceleri...