inananların kendilerini sadece iyiliğe adamamalarının sebebi

yanlış açtığım başlıktır, mesela türkiye’de sadece bir gruba çok büyük iyilik yapmışlar, yememiş yedirmiş, içmemiş içirmişlerdir.

tam inanmamaları. biraz inanmak diye bir şey var. ister inan ister inanma. türk halkı biraz inanır. o yüzden sırf cumaya gider, alkol alır.

kötülükle arandaki bariyer yalnızca imansa eninde sonunda kendine bahaneler üretip o sınırı da aşarsın. yok iman etmiyorsan ve bir ahlak yasasına tabi isen, yine bu yasa seni kötülük etme yönünde her zaman durdurmayabilir. bu nedenle iyilik içten gelmelidir. insan henüz bir primatken ve herhangi bir yasaya tabi değilken bile iyilik yapıyordu, grup haline yaşadıkları yaşlıları geride bırakmayan yavaş olmalarına rağmen yanlarında taşıyan atalarımız belki sözlü iletişim bile kuramazken iyiliği içlerinde barındırabiliyorsa, tüm yasalar ortadan kalksa bile birileri merhamet, tevazu gibi davranışlarını sürdürmeye, korumaya devam edecek demektir.

kendi kafalarında oluşturdukları dine inandıkları için.

kiramen katibin meleklerinden birinin açtığını düşündüğüm için gelip bakmak istedim ama konu basit bir siyasi laf sokma gayesiymiş.

sığ bir düşünce yapısıyla yapılan bu tür genellemeler kutuplaştırmaktan, ayrıştırmaktan başka bir işe yaramaz.

çünkü iyilik para, şan, şöhret yani güzel bir hayat getirmez.