insan hayatını devam ettiren şeylerin insana zevkli gelmesi

bazı şeyleri anlamada bize yol gösteren bir durumlar topluluğudur bu durum.

şöyle ki insan, hayatına yemek yemeden devam edemez. ancak yemek yemek her insana aşırı zevkli gelir. yemek saatleri günün belki de en güzel saatleridir.

yine su içmek mesela.. ramazan ayındayız, akşam kana kana su içiyoruz, nasıl özlüyoruz değil mi su içmeyi?
iftar vaktinde içtiğimiz o serin suyun verdiği tadı/zevki belki bir yıl boyunca içtiğimiz hiçbir sudan alamıyoruz.

üremek yine.. soyun devamı için hayati bir öneme sahiptir. ama üreme fiili de çok zevkli gelir insana. hele kadınlar, doğum sancısı ve onca ağrı-sızı çekmesine rağmen yine de zevkli gelir kadınlara. erkeklere tabii.

kim inkar edebilir bunları? bunlar bedenin aldığı zevklerdir. ölünceye kadar bu zevkleri yaşayabilirsin. bedenin ölümüyle birlikte elbet bu zevkler de yok olup gidecektir.

ha şey diyenler olabilir, nefes alıp vermek ve idrar yapmak zevkli değil diyenler olabilir. nefesini veya idrarını tutmayı dene. sonra bir nefes al ve idrarını yap, ne kadar rahatladığını fark edeceksin.

neyse dediğim gibi hayatının devamlılığının sağlanması zevklere bezenmiş. her yaşamsal fonksiyon insana feci şekilde zevk veriyor. bu da imtihanın, yaşamın bir kuralı.
şüphesiz bunlar tesadüf değil..

ancak mevlana der ki bunlardan çok daha güzel zevkler vardır, bu zevklere erişmek istersen önce ekmek yemeyi bırakman gerek ,der.
o nurun verdiği zevki alınca insan ekmek yiyebilir mi hiç? der.
keşke mevlana'nın aldığı zevkleri alabilseydik.