insana yük olan şeyler

geçmişi.

hayat..
o kadar ağır ki !!!!
bazen yaşadığına pişman ediyor insanı..

söylemediklerin ya da söyleyemediklerin…

farkına varmak.

nereye gidersen git asla peşini bırakmayacak adeta ebeveyni olduğun bir aile ve yine içine hapsolduğun kronik hastalığa sahip bir beden.
sorsalar diyabetliyim diye yarım insanım ama tüm yükleri üstüme binerken bunun esamesi bile okunmuyor.

vucudum.

ay valla biktim bu kadar kilo olur mu ya

depresyon sonucunda bedenin kendisi

bence taşıdığı, taşımak zorunda olduğu sırlardır. ölene dek inmez sırtından.

(bkz: göbek)

tramva,birşey alamamak,bir hedefe ulaşamamak,çevremizde olan ama bizde olmayan şeyler,sınav stresi.

kafasındaki soru işaretleri.

şuan için memleket özlemi

vicdan

düşünsenize... vicdansız biri olsaydınız hayatınız ne kadar kolay olurdu. bu hayatı vicdansızlar yaşıyor. vicdanı olanlar da, kendilerinin suçu olmayan şeyler için bile dertleniyorlar. aç susuz olanları, evsizleri, sokakta yaşamaya çalışan zavallı hayvanları, ödürülenleri, tecavüze uğrayanları, istismar edilen çocukları, savaşları, soykırımları, haksızlığa uğrayıp adalete kavuşamayanları, iş bulamayanları, katledilen doğayı ve nicelerini düşünüp dertleniyorsunuz, değil mi? işte bunları yapanların vicdanı, dolayısıyla kendilerine yük olan bir şeyleri yok. bu hayatı onlar yaşıyor maalesef. bizimki aklımızı kafatasımızda tutmaya çalışarak günlerimizi doldurmak oluyor, yaşamak değil.

kendisidir. gerçekçi olmayan beklentileri, aynı senaryoda farklı sonuçlar beklemek gibi hataları ve sürekli aynı yerlerden kırıla kırıla ders almayışıdır. insana en çok yükü yine kendisi veriyor ama onlardan sıyrılmak, kendine gelmek de sadece kişinin kendisinde olabilecek bir kudret...

beklentiler.
lütfen kimse benden bir şey beklemesin.
benim bile benden bir beklentim yok.