insanların mana ekseninden madde eksenine aşağılık seyri

belki teknolojinin gelişimiyle olmuştur belki de tekerleğin icadıyla... kırılma noktasını tam kestirmek zor ama bununla ilgili çok iddialar vardır. insan asıl önem arz eden mânâ platformunu terk edip maddenin aldatıcı ve sığ eksenine düşmüştür. zaman zaman mevlâna gibi ya da tolstoy gibi yürekler insanlığı o üst platforma çağırıp ikaz görevi görmüşse de topyekün bi dönüş mümkün olamamıştır. yeryüzü bile bu değişime küskün tavır almıştır ama fark eden çok azdır. bireysel anlamda mânâ alemine gönül verenler kendilerini korumaya çalışarak bu değişime baş kaldırmış ve yeryüzü insanları tarafından tutunamayan olarak yaftalanmışlardır. sanki nereye tutunacağıma en iyi kararı ben veremezmişim gibi... konu çok uzundur ama tek cümleyle sonlandırmak gerekirse , insan olduğunu hissetmek isteyen mânâ alemine yönelsin. gerçek yaşam orda.

sufizm vaazı.

bunlara kalsa bir aspirin ile vidaya muhtaç kalırdı insanlık.

ne varsa maddede var, mana dediğin giriş gelişme sonucu hallaç pamuğu bir masal.

söz dünkü velettir ondan çok önce madde vardı.

önce kimya vardı.

mana potunuz yoksa söyleyin göndereyim.

insanlık ne aspirine ne vidaya muhtaçtı. siz bunlara muhtaçsınız diye kandırıldık. şimdi bak üstüne neleri neleri ihtiyaç edindik. ve hayatlarımız çöplük gibi.

fakir tesellisi. yaşadığından daha iyisini hak ettiğine ve daha fazla acı çekerse ileride daha iyi bir aleme geçeceğine inanan saftirikleri oyalar.

hey yavrum, bilgelik ağacını söküp cennette, gözünüzü de marsa diktiniz! *

dünyayı söğüt gölgesinden ibaret sananlar: mal gibi yaşayıp ömrünüz bitince de ölüp gitmeyin. sığırdan farkınız olsun.
düşünün biraz; ben kimim, nereden geldim, nereye gidiyorum. kainat, insan, karınca neden var.
burada ince bir ayrıntı var sakın kerameti kendinizde aramayın.
neyse herkes bildiği gibi yaşasın.