iş yerini arayıp bugün keyfim yok gelmeyeceğim demek

patron babanız değilse riskli eylem. macera aramayın.

kronik rahatsızlıklarımı bir silah olarak kullanıyorum bu tür durumlarda.

yeriniz anında azınlıklar veya daha ucuza çalışacaklar tarafından dolacağı için söylenmesi sadece hayal olan eylem.

sonucunu merak ettiğim eylem.

keyfi işe gitmemezlik hiç yapmadım. sadece gerçekten gidemeyecek durumda olduğumda (acil ve mesai saatleri içerisinde halletmem gereken işlerde) izin istedim. bunun böyle olduğunu çok iyi bildiği halde pek sevgili müdürüm, sağlıkla ilgili bir sorunum varken hem surat yaptı hem de izin vermek istemedi. ben de sinirimden yaz dönemi işin en yoğun zamanında bir hafta rapor aldım, bir güzel tatilimi yaptım. sonraki birkaç gün surat çektim ama değdi. * hiç pişman değilim, hakediyorlar bazen.

ve o olaydan sonra da hep işimi halledecek olan insandan izin istedim, nezaketen bile sormadım kendisine.

bir insan hakkı olarak tanınması gerektiğini düşündüğümdür. istismar edilmeyeceğini bilsem hakikaten böyle bir mazereti izin sebebi sayardım. insan bazen mesai gününde iş için hazırlanırken birden üstünü çıkarıp, pijamalarını geri giyip, oturup bir güzel ağlamak istiyor. insan bazı günlerde de işe gitmek yerine, kaçık keyfini bulmakla meşgul olmalı. ölümlü dünya sonuçta.

kendi işinin patronu olanların sıklıkla yapabildikleri eylem.