istanbul düşman istilası altında iken çamlıca'da

bir (bkz: abdulhak hamit tarhan) şiiridir.

hey çamlıca mehtâbı ne olmuş sana öyle?..
küskün duruyorsun.
bir şey kuruyorsun.
seyrinle ıyan et bana, ilhâm ile söyle:
aksetmede âlâm-ı vatandan mı bu halet?..
anlat; bu tahavvül neye etmekte delâlet.
vaktiyle ederken bu havâliyi zılâlin
bir sâha-i nilî.
ey neyyir-i leylî,
matem döküyor arza bugün bedr ü hilâlin
bir şeb ki, zîrinde küsûfun,
seyrangehi olmakda tuyûfun.
mâzîden esip gelmede bir nevha-i vâveyl..
bir âh-ı müebbed.
hangi güneşin mâtemidir zulmetin ey leyl,
ey şi’r-i muakkad
yıldızlar olur bence meâlin gibi nâ-yab
atîde görünmezse o mâzideki mehtâb
olmazdı sabahın da yarın gülmeye meyli
pîşinde bu dîdar-ı mahûfun.
kartallara baktım düşüyorlar yere bi-ta’b;
oldum sanıyordum melekü’l mevt ile hem-hâb.