kardeşlerin tamamen farklı insanlar olmaları

bana biraz garip gelen durumdur.

anne ve babanın doğumdan önce, sonra ve hamileyken yaşadığı tüm duygular, çocuğu yetiştirirken mevcut olan maddi ve manevi varlıklar gibi bir çok etken çocuğun karakterinde büyük rol oynamaktadır. bunun yanı sıra bazı özelliklerin de doğuştan geldiğini düşünmekteyim. örneğin ikinci çocuğu büyütürken abi veya ablanın karakteri ikinci çocuğun karakterini etkileyecektir. aynı şekilde 3 ve 4. çocuk için hatta ve hatta 1. çocuk için bir kardeş sahibi olma duygusu da onun 2. plana atılacağı düşüncesi ile duyguları değişecektir. duygular, yaşantılar, hayal kırıklıkları, gösterilen ilgi ne kadar çok anne ve baba için "ayrım yapmadık" dense de her çocukta farklı izlenimler bırakmaktadır.

aynı insanlar olsaydı tek çocuk olurdun. *

"tamamen" biraz iddialı olmuş. büyük oranda desen olabilir...

ben demir gibiyken kardeşim pamuk.
aile evini yer çekimsiz ortam kabul edersek; hangimize duyulan sevgi ağır basar?

sözün özü, farklılıklar renk katar. sevin, sevilin, kabullenin.

bu soruya beş parmağın beşi de bir mi diye cevap verirdi eskiler.

(bkz: the darjeeling limited)

ne güzel bir kardeşliktir o.

vaktiyle alfred adler isimli bir yiğit sizin düşündüğünüzü kuramlaştırdı dostlar. haa bilimsel midir diye sorarsan sadece gülümserim. 1900'lü yılların başında kariyer inşa edip psikanalize temas eden bir insan evladından pozitivizm beklememek lazım. ampirizm arayan beyaz show'a gitsin.

iki google'lamaya bir sürü içerik bulursunuz ama hemen okumak isteyen için yüzeysel bir link bırakayım.

aslında gerek fiziksel görünüş, mimik ve bakışlar da dahil, gerekse de davranış olarak ikizim gibi, gerçekte ikiz olmasak da.

ciddi misiniz? böyle bir şey nasıl mümkün olabilir.

ıkiz kardeşimle bambaşka insanlarız. karakter, görünüş ve zevkler...

4 kardeşiz ve fiziksel olarakta birbirimizi andırdığımız yok. kuzenlerimle kardeş sanıyorlar, bizi ise kuzen. :))
o kadar farktan ortak noktalarımız; gelişim, değişim ve çılgınlık. bunlarda yeterli geliyor. ve böyle olmamız hoşuma gidiyor. farklı olmamızla tamamlayıcı rollerimiz oluşuyor. en önemli şey de bu bana göre. farklılıklar açıklık veya eksiklik kapatır. en çekilmez huylarını bile belli etmesem de severim mesela. çünkü onları onlar yapan şeylerin içinde bunlar da var. birbirimizi her şeyimizle kabul etmişiz. (kabul edilmeyecek şeyler bunlara dahil değil. zararsız ama sadece sinir bozucu alışkanlıklar veya tavırlar dahil sadece.)

türkiye'deki her beş kişiden birinin amcası dolandırıcı olduğu için normalleşen durum.

hatta genelde şöyle olur. en büyük abi çok merhametlidir ve kazandığını kimseden esirgemez, sonrasında küçük kardeşi onu dolandırır. bu olaya aileden kimse ses çıkarmaz, aralarına 10 yıl sonraki kurban bayramına kadar küslük girer, 10 yıl sonra bayram günü anne baba zorlamasıyla barıştıktan sonra aynı gün bu iki kardeş kavga eder ve tekrar küslük başlar.