kemal sunal filmlerinde ağlamak

belki %90'ında karşılaştığım durum. hazır anonim bir haldeyim bu gerçeği paylaşmak istedim. örneğin komik bir sahne oluyor ve gülüyorum. ardından aklıma kemal sunal'ın bizzat kendisi geliyor ve onun hayatta olmadığını düşününce gözlerimden yaşlar süzülüyor. "ulan ne iyi insan be" diyorum içimden. çok mu duygusalım bilmiyorum. normalde de kolay kolay gözyaşı dökmem ve kimse de benim ağladığımı göremez.

yakışıklı filminde, aliye kendini intihar ediyor ya, ölmüyor tabii, e yeterli, ağlamak için ölüm mü gerekli?