kendine zarar vermek

başkasının yaşatamayacağı acıları kendi kendine yaşatmaktır.

insanın kendisine tepki göstermesidir.

zeynep bastık dinlereyek bunu kendime yaptım

hissedilen mental acının şiddetini azaltmak için yapılan eylem.

mazoşistler için standart durumlardandır.

bazen zevk verir, bazen de acı verir.

bilerek yapıyorsa sadist olma potansiyeli vardır. ve genelde tek başına bulunmaz. yanında narsist de olabilir.

ergenlik dönemi dediğimiz o delilik çağında yapılması oldukça normal olan eylem.

neden veya ne uğruna yapıldığı kimse tarafından bilinmez ancak birçok kişi ergenlik zamanlarında bunu yapmıştır. inkâr etmeyelim. benim kolumda dahi kuzenime özenerek koluma sapladığım camın 2 santimetre kadarlık bir izi bulunmakta. düşündükçe delirecek gibi oluyorum; bunu neden yaptım? bedenimle, kişiliğimle, kendimle alıp veremediğim neydi? hiçbir yanıt alamıyorum. sanırım o dönem ruh halimizdeki değişimler, anne-babaya karşı, çevreye karşı edindiğimiz hınç bu şekilde çıkıyordu dışarı.

ya da sadece özendiğimiz için yapıyorduk.

ruhsal acımı bastırıp , dikkati başka yöne çekmek için bir zamanlar yaptığım eylem.

insanların ruhsal acıya dayanamadığı durumda yapmaya karar verdikleri eylem çeşidi. bunun farklı versiyonları olabiliyor, konserlerde kendine zarar vermekten tutun da insanın hayatını sonlandırmasına kadar gidebilen geniş bir skalaya sahip olabiliyor..

çözüm değil tabi ki insanın kendine zarar vermesi ve fakat insanların ruhsal acılarla baş edemediği durumlarda tercih etmeleri ve fiziksel acıya dönüştürerek bu hissi bastırmaya çalışmaları da çok insani bir durum..

çözümü ise insanın kendi üzerine çalışma yaparak farkındalığını arttırması ki bu da egoyu törpüleyebilmeyi gerektiriyor..

bir çok insan karşılaştı durumlar sebebiyeti ile en kolay yolun kendine zarar vermek olarak görmektedir . kimi zaman bir kurtuluş olduğunu psikolojik yönden de "zarar verilerek var olduğumuz toplum da , ailevi konumumuzdan değer göreceğimiz farz edilir " . lakin yapılan bu hatta sonucu pişmanlık pençesine düşülmesi an mesellesi olur verir . bu değişmeyen bir kanun gibi diye biliriz . ama her şeyin değişeceğini bildiğimiz gibi bu durumun da değişmesi aslında çok kolay diye biliriz .
kimine göre kolay görülmeyen , çok zor görülen " kendine değer verme " durumu mevcut olduğu sürece bireyin kendine zarar vermesi az da olsa düşüş sağlaya bilir . bu durumun sosyolik , psikolojik durumlar çerçevesinde oluşumunu göz ardı edemeyiz . lakin eğitim yollu ile kişinin kendini yetiştirmesi ve hayata bakış açısı ve kendi benligine değerin artırılması sonucu insanın kendine zarar vermesi söz edilmeye bilir. sadece kendine değer ve güven yeterli olabilir ...

isteyerek yapmam fakat ciddi sakar bir insan olarak çokça yaptığım eylem. mesela az önce parmağımı rendeledim. çok pis acıtıyor, tavsiye etmem.

kendime zarar verdiğim kadar hiç kimseye zarar verdiğimi düşünmüyorum. bu zarar hiçbir zaman kasıtlı olarak fiziksel acıya dönüşmedi. ruhumu tüketip durdum, duruyorum. en ufak dertten sayılamayacak hadiseleri dahi kafama takıp kendime muazzam bir dram yaratıyorum ardından da tükenmişliğin dibine varıyorum. haliyle ruhsal olarak kendinizi bu kadar yıprattığınızda bir zaman sonra siz bedeninize zarar vermeseniz de bu tükenmişlik fiziksel olarak da sizde izler bırakıyor. yüzünüzde çıkan birkaç kistik sivilceden bahsetmiyorum hayır ölümcül bir hastalıktan bahsediyorum. inanın ruhunuzu tükettiğiniz an en önemli bir durumdan -sağlığınızdan- oluyorsunuz. ne yazık ki bunun bir geri dönüşü de olamayabiliyor.

kafasına takmayıp günü gününde yaşayabilen o insanlar ne kadar muazzam bir özelliğe sahipler. farkındalar mı acaba?

anlayamadığım bir davranış. hiçbir şey uğruna kendinize zarar vermeyin. sevseniz de sevmeseniz de bu beden, ruh size ait. ona iyi davranın.

insanın ruhsal olarak başa çıkamadığı durumlarda verdiği reaksiyon. (başka durumlarda var tabi)

başa çıkamadığınız bir huzursuzluğunuz var, baş edemediğiniz yüksek bir anksiyete, uyuşturucu yoksunluğu yaşıyorsunuz, varoluşsal acılarla başa çıkamıyorsunuz vs vs...

bu gibi durumlarda bazı insanlar kendine zarar vererek rahatlarlar. kola jilet atmak, duvara kafa atmak, duvara yumruk atmak, kendine iğne batırmak, kolunu ısırmak, saçlarını yolmak vs vs...

kendime zarar vermeden duramıyorum, özel olarak zarar vermemek gibi bir isteğim de yok zaten. boynuma bıçakla çizikler atıyorum, ellerimi ve kollarımı kesiyor, bir şeyler batırıyorum. bu aralar saçımı çekip kafamı bir yerlere vurmayı da sık sık yapıyorum. dışarıdan psikopatça görünüyor olabilir ama bunun bir zararı olmadığını düşünüyorum. bu davranışım üzgünken ve sinirliyken tetikleniyor, onun dışındaki zamanlarda da bazen canım kendime zarar vermeyi istiyor ve yapıyorum. bunu yaparken acı duymuyorum aksine rahatlatıcı bir etkisi oluyor. bunu neden yapmamam gerektiğini anlamıyorum, açıklamalar yeterli gelmiyor. ama sonucunda yapılmaması gereken bir şey olduğunun ve bunu her gün yaptığımın farkındayım ve göz ardı edilebilecek miktarda az endişeleniyorum. birkaç kesiğin bana bir zararı olmaz sonuçta

(bkz: mazoşizm)

bu durumda olan kişilere söyleyebileceğim tavsiye, kırmızılı keçeli kalem alsınlar, beyniniz size acı vermeye başladığı sırada bu keçeli kalemlerle kendinizi çizebilirsiniz. kan hissiyatıyla beyninizi kandırabilirsiniz.

en azından tedavi olana kadar geçici çözüm oluyor.
*

5 ay önce sporu bırakarak minik bir zarar verdim.
ağustos başında tekrar toparlamak için harekete geçerim, tatilde yer içerim canım vücudum kusura bakma

kendine zarar deyince akla direkt fiziksel zararlar gelir, oysaki bence bir insanın hayallerinden vazgeçmesi, kendini jiletlemekten daha ağırdır.

o da bir zarardır.

zarar, salt bedene verilmez, ruha da verilir.