kendini üzen kişiyi teselli etmek

yaptık bunun da kralını yaptık

eğer sevişme ihtimalimiz varsa en iyisini yaparım.*

peki ya bizi üzdüğü için, üzüldüğüm için özür dilemek zorunda kalmak.

biri üzgünken, dışarıdan bakıp mantıklı düşünmek kolaydır. genellikle beyhude söylemlerle teskin etmeye çalışırlar. ben genellikle sorunlarımı kimseye açmam. çünkü sözde yardımcı olmaya çalışan herkes, zayıflıklarınızdan faydalanıp kendilerini kahraman ilan etmeye çalışır. ve neredeyse hepsi, kendi hayatları için de bir boka yaramadıklarını bilir. o sebeple yalnızca allah'a açarım içimi. kimseye gereksinim duymam, boş lakırdılara da karnım tok.

aslında bir erdemdir, sadece karşınızdaki kişinin sınırları aşmasına izin vermemeniz gerekir. kendi üzüntünüzü geri plana atıp ego yapmamak, bu öyle kıymetli bir şey ki. bunu yaptığımı fark ettiğim an çok duygulanmıştım, "ben" kavramını aşıp belki de empati kurması zor olan bir insanı teselli etmiş, onunla empati kurmuştum. elbette bu andan sonra daha fazla üzülmemek için ve kendime olan saygımdan dolayı o kişi ile iletişimimi kesmiştim, yine de kendimle gurur duyduğum bir an olarak kaldı. günün birinde öldüğümde tanrıya "o kadar da boktan ve bencilce yaşamadım, belki de sadece bir an bile olsa kendimi aştım ve iyi bir insan oldum" diyebileceğim.