kilisede hissedilen huzursuzluk vs camide hissedilen huzur

bizzatihi defalarca yaşadım. istanbul'da birkaç kiliseye ziyaret maksadı ile girdiğimde, (ki buralar tarihi yerlerdi.) öyle huzursuz oldum ki anlatamam. kiliseler, havralar, tapınaklar vs. batıl olan her inancın mabedi kötü enerji yuvasıdır. oysa ki ne zaman camiye gitsem içimi bir huzur kaplar, umut dolar içim, duygu seli yaşarım.

inanç pisikolojisidir mevzu ciğerim. hristiyan da cami'de aynı problemi yaşıyor.

bir dinin gerçekliği mabedlerinde ve mescitlerinde duyduğun duygular ile ölçülmez. o dinin, insanların ençok peşinde koştuğu ( para, güç, şehvet) gibi nimetleri taksimene bakılır.

kiliseye ayakkabı ile girilince artan huzursuzluk,

her seferinde aynı şey...

camide hissedilen buram buram ayak ve çorap kokusu...

camide hissettiğiniz huzurun sebebi ayak kokusundan kafanızın güzel olması olabilir.
(bkz: ülkedeki çakma ayakkabı sevdası)

o kişiyi bağlar...kiliseye giden o huzursuz insanlar sayesinde o elindeki tlfonla buraya entry giriyosun.

(bkz: türklerin konuları düzgün değerlendirememesi)

acikcasi populasyonun cogu hristiyan olsa camii derlerdi.

suan musluman diye kilise diyorlar.

meseleyi anlamayanlar icin, 1 insan neye daha cok hakimse, ona olan ilgisi azalir.

killer queen gel yarın ikisine de cuma kılmaya gidelim.
tarafımızı seçelim.* *

ya şimdi affınıza sığınarak; bana tam tersi oluyor.

ne zaman camiye girsem pimpirikleşiyorum, ulan diyorum yüzlerce kişi basıyor bu halıya kimi çoraplı kimi çorapsız, eller yüzler bu halıda mantar kapmıyor mu diye...

bir de camilerde sanki o devasa sütunların ardından bir aksakallı çıkıp da destuuuuur diye bastonunu kafama indirecekmiş hissine kapılıyorum.

ama kilise öyle mi; tribünler, mumlar, eğlenceli şarkılar; tam bir rehabilite merkezi.

şarap da ücretsiz.

belkide hayatında hiç camiye gitmemiş insanların ayak kokusundan şikayet etmesi.*

'yeryüzü senin mescidindir' yazar kuran'da...

nerede huzura ereceğini bildirdiği gibi,

en güçlü çevreci beyandır aynı zamanda...

valla 2 kilise, 1 manastır gezdim. içerisi tertemiz, bir kişiden çıt çıkmıyor, kimse acele etmiyor falan. yani objektif olmak gerekirse başlığın tam tersi söz konusu.

şimdi ben şirince'de, önce sabah 9-9:30 suları bir bira içerim, böyle adamcağız-kadıncağız da aymamış, yeni gelmiş selçuk'tan tırmanmış köye, derim bir bira verir misin, varsa da dünden kalan kabak çiçeği dolması filan. sonra kilise etrafında dolaşırım, açıksa bir girerim, sonra camiye giderim bir dolanırım. aa, ben o camide plastimk tabure kırmıştım sonra mahcup olmuştum not yazdım bir miktar para bıraktım lütfen yenisini alın diye, bir daha da ne zaman gitsem imamı göremedim, köylüler dediler ki, imam cumadan cumaya gelir, bir de hani yerlilerden vefat eden olursa. cuma vakti klasik 12 suları diyelim, ben o saatte can yücel'e bağlamış oluyorum, o halde camiye mi gidilir, pöfleye pöfleye?

adana'da da, önce bebekli kiliseye giderim, sonra ulu camii ziyaretim olur, yakınlar zaten, ulu camii görevlisi çok konuşkan, kilisedeki öyle değil, aman muşmula, azıcık yüzün gülsün.

ben ikisinde de kendimi rahat hissediyorum ya. güzel böyle mutlu. isa'da bana, musa'da bana. amaan.

daha kiliseyle camiyi ayırdedemeyip huzur hissiyle adres bulan bir müslümansanız normal. (umarız ayakkabılarınızla vedalaşmayı da unutmamışsınızdır. çıkışta huzurunuz biraz kaçacak çünkü.)

camiide hissedilen huzur tabiki. kafirler kudursun, elhamdulillah muslumaniz.