kilolu olmak

karaciğer yağlanması ve safra kesesi taşı gibi problemler yaşaması mıuhtemel durum. valla ben değil, bizim bir arkadaş.

zor bir durumdur
ve hassas bir konudur
arkadaşımın biri bu durumuyla alakalı bir lince uğrayınca
baya yemek yememişti ve hastaneye kaldırılmıştı
dert etmiyor sanmıştık ama
meğersem baya dert etti kendine

yerli yersiz eleştirilmemesi gereken durum.
yarısı et yarısı dert derler.

kilolu insan yoktur, iri kemikli insan vardır.

ye çoccuğum ye büyünce bunlar boya gider diyerek minik obezcikler yetiştirmeye çalışan annelerin mirası olabilir. hastalık durumuna, obeziteye dönüşürse tedavi olmak gerekir. ben iyiyim, sen bir de bizim (..)'yi gör deyip fastfooda abanmamak gerekir. obeziteye gitmekte olan sevdikleriniz varsa da onlara bir iyilik yapın ve gerçeklerle yüzleştirin. görmezden gelerek onlara iyilik değil kötülük yaparsınız.

dilediğince hareket edememe durumudur.istediğin kadar hızlı olamaz,istediğini yiyemez,istediğini giyemezsin.insanı kısıtlanmış hissettirir.

hep zayıf biri oldum hayatım boyunca 50 kiloyu geçmedim şuan 55im. çok kilolu da olsaydım dert etmezdim, sağlıksal olarak bir sorun teşkil etmiyorsa önemsenecek bir durum değil.

insanları yalnızca vicdanlı ve vicdansız olmak üzere ikiye ayırmalıyız. diğer türlü her ayrım insanları ötekileştirmekten ileri gitmez çünkü.

sağlığı etkilemediği sürece kişinin kendisine kalmıs durum
(bkz: ama genelde kisinin kendisi hariç herkese dert olur bu konu)

çok zor azizim çok zor... bir dönem 99 a kadar çıkmıştım, alışveriş yapmak için massimo dutti mağazasına girdim, bir gömlek denedim tabi streç film gibi oldu haliyle o kiloda...

satıcı çocuk da "abi bizim kalıplar sana olmuyor sen git h&m, de facto, lcw den falan al bence" demişti, nasıl zoruma gittiyse diyete vurdum kendimi...bu da boyle bir anımdır.

zor durumdur. hele kilolu kişi, bir de farkındalığı yüksek empatik biriyse daha zordur.

zayıf insanlara kıyasla çok daha neşeli olan insanların bedensel hali.
bir tane aksi kilolu insan görmedim desem anca.

kilolu insanların, zayıflardan daha neşeli olduğunu düşünenler varmış. hiç alakası yok, ben de kiloluyum ama neşeli değilim hatta depresifim.

spor yapma imkanı varsa ama sürekli yiyorsa bilmem ne bilmem ne denilmiş. arkadaşlar o hayatı siz yaşamıyorsunuz, en ufak fikrinizin bile olmadığı yaşamlar ve insanlar hakkında ne kadar kolay konuşabiliyorsunuz. insanların ne yaşadıklarını, nasıl dönemlerden geçtiklerini bilemezsiniz. sizler de aynı durumda olabilirsiniz bir gün, o kadar keskin konuşmaya gerek yok.

sağlık açısından sorun teşkil etmiyorsa yiyin gari....

insanların kilolarından bize ne ? bizi ne ilgilendirir ? var ki yemiş kardeşim. afiyet olsun , yarasın anam.

ben kilolu değilim, onlar az yiyor. *

herkesin kilosu kendisine.
ama küçük bir tavsiye, sağlık açısından dikkat etmenizi dilerim.
(bkz: kolestrol)
(bkz: kalp krizi)
(bkz: diyabet)

bence dünyadaki yüzyıllardır varlığını sürdüren en yıkıcı “ ayrım” dır fiziksel form.işin komik tarafı hepimiz bunun parçasıyız.hepimiz fiziğimize, güzelliğimize dikkat etmek zorunda bırakılıyoruz çünkü formun biraz fire vermeye başlasın, ailenden bile “ fiziğinin bozulmaya başladığı” ile alakalı tenkit alıyorsun.seni psikolojik olarak sürekli diyet yapmaya zorlayanlar mı ararsın? kilolu olduğun için sevilemeyeceğini düşündürenler mi?

erkekler içinde aynısı geçerli.sanki kilolu insan dünyanın tercih edilmesi güç insanıymış gibi lanse ediliyor.çekici olmanın sadece beden formu üzerinden lanse edilmesi yanlış.dünyanın en zeki erkeğide çekici olabilir, en çalışkanıda hatta en güzel konuşanıda.çekicilik bireysel değişkenliğe sahiptir.bu konuda amerika/ avrupaya özeniyorum.
insanlar fiziksel olarak uygun bulunmayan insanlarla bile çıkıp, evlenebiliyor.insanların aradıkları “ ruh-karakter-kalp” olmalı.fiziksellik çok kolay değiştirilebilecek bir şey.

bundan 4-5 önce 49 kilo bir kadındım.şu an biraz kilo aldım ama yine eski kiloma inmeyi kendimce planlıyorum.yani görüldüğü üzere, biraz kişisel katılık ve çaba ile fiziksel form sürekli değiştirilebilinir ama karakter? kalp? vicdan? iyi niyet?

yıkıcı değil, yapıcı olmak gerekiyor.

sevgi içseldir, sadece fiziksel değil ki bence her insanın hayatı boyunca kendi fizikselliği üzerinde sapıtmaya hakkı olmalı.hayatı boyunca fiziği bozulmasın diye insanlar bir çok şeyden mahrum tutuyor kendisini.ben 2 yıl boyunca tatlı yemedim mesela. ne var biraz sapıtmayı göze alıp, 4-5 ay yiyemediğim ne varsa özgürce yediysem? oh iyi yaptım! vücut benim. yine allahımın izniyle geri inerim kiloma.

paramız var ki yiyoruz cümlesi ile kendimle de gayet barışık bir insanım. kilonuzla alakalı konuşanları da yiyin derim.

verirseniz, "aaa çok kilo verdin, çöktün" gibi şeylere maruz kalınır. alırsanız, "pörtledin"* denilir.

kilolu insanlar dışında herkesi ilgilendiriyor sanki bu durum.